Καθώς ο χρόνος προχωρά και οι εποχές αλλάζουν, πλησιάζουμε και πάλι στην 11η Ιουνίου, τη Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης με τον Marius Mason και όλους/ες τους/τις μακροχρόνια αναρχικούς/ες κρατούμενους/ες. Άλλος ένας χρόνος πέρασε και πολλοί/ες από τους/τις αγαπημένους/ες μας συντρόφους/ισσες παραμένουν αιχμάλωτοι/ες του κράτους, υποκείμενοι/ες στην καθημερινή υποταγή, την απομόνωση και τη βαρβαρότητά του. Η 11η Ιουνίου είναι η ώρα να σταματήσουμε την ολοένα και πιο γρήγορη βιασύνη της ζωής μας και να θυμηθούμε.
Θυμηθείτε τους φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μας. Θυμηθείτε τις δικές μας ιστορίες εξέγερσης. Θυμηθείτε τη φλόγα του αναρχισμού, που άλλοτε τρεμοπαίζει και άλλοτε φλέγεται.
ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΕΝ ΔΥΝΆΜΕΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΈΝΟΙ/ΕΣ
Με την 11η Ιουνίου, επιθυμούμε να εμβαθύνουμε σε μια κριτική της φυλακής που αμφισβητεί τη διάκριση μεταξύ φυλακισμένου/ης και υποστηρικτή/τριας. Για εμάς, αυτές οι διαφορές είναι υπό όρους: εμείς, ως αναρχικοί/ες, βλέπουμε τους εαυτούς μας ως εν δυνάμει κρατούμενους/ες. Κάποιοι/ες από εμάς υπήρξαν, κάποιοι/ες από εμάς θα γίνουν. Αυτή είναι η βάση της αλληλεγγύης μας – μια αναγνώριση του εαυτού μας στη δυσχερή θέση των φυλακισμένων.
Η συνέχεια του/της φυλακισμένου/νης και του/της υποστηρικτή/τριας μπορεί να θεωρηθεί ισχνή μόνο αν κοιτάξει κανείς τα παραδείγματα φυλακισμένων και πρώην φυλακισμένων συντρόφων: Η δραστηριότητα του Marius Mason με τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, η απελευθέρωση ενός αναρχικού κρατούμενου από τον Bill Dunne, η απόπειρα διάσωσης αναρχικών κρατουμένων με ελικόπτερο από την Πόλα Ρούπα, οι ενέργειες του Claudio Lavazza για την απελευθέρωση κρατουμένων. Οι συνδέσεις βαθαίνουν όταν αναλογιστεί κανείς ότι πολυάριθμοι αναρχικοί/ες κρατούμενοι/ες είναι φυλακισμένοι/ες για επιθέσεις σε φυλακές, δικαστικούς και αστυνομικούς θεσμούς- και ότι άλλοι/ες μας συνδέουν με εξεγέρσεις κρατουμένων από την Καλιφόρνια και την Αλαμπάμα μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΗΜΑΊΝΕΙ…
Πάντα λέγαμε ότι “αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση”, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα συνθήματα δεν μας προσφέρουν μια διέξοδο στους αγώνες μας. Αν η “επίθεση” περιοριστεί σε ένα περιοριστικό σύνολο δραστηριοτήτων, αποκόπτουμε τους εαυτούς μας από ένα πιο επεκτατικό όραμα του αναρχικού αγώνα. Αν κινηθούμε πέρα από την απλή επανάληψη φετιχοποιημένων δράσεων, ποιες δυνατότητες ανοίγονται μπροστά μας; Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση, ναι, αλλά τι άλλο σημαίνει;
Σε αυτό το πνεύμα, θα θέλαμε να σας προτείνουμε: αντί να κάνετε αυτό που κάνετε πάντα για την 11η Ιουνίου, δοκιμάστε κάτι καινούργιο. Αν συνήθως εστιάζετε στην προσφορά υλικής βοήθειας στους κρατούμενους, αναλάβετε δράση ενάντια σε κάποιο πλοκάμι του σωφρονιστικού συστήματος στην πόλη σας. Αν συνήθως είστε έξω τη νύχτα και επιτίθεστε, δοκιμάστε να κάνετε κάτι για να υποστηρίξετε άμεσα έναν/μια αναρχικό/ή κρατούμενο/η. Το θέμα δεν είναι να εμπεδώσουμε περαιτέρω την ψευδή διχοτόμηση μεταξύ άμεσης δράσης και φροντίδας, αλλά να αμφισβητήσουμε τους οστεοποιημένους ρόλους μας. Δοκιμάζοντας νέα πράγματα, ίσως καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα τείχη που χωρίζουν τον αφοσιωμένο/η υποστηρικτή/τρια και τον/την αφοσιωμένο/η σαμποτέρ ήταν πάντα απατηλά, ότι η φαντασία μας είναι πιο εκτεταμένη απ’ ό,τι νομίζαμε και ότι ατομικά και συλλογικά είμαστε ικανοί για περισσότερα απ’ όσα αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας.
Κεντρικό ρόλο στο όραμά μας για αλληλεγγύη παίζει η διατήρηση των γραμμών που μας συνδέουν με τους/τις συντρόφους/ισσες μας πίσω από τα κάγκελα. Θα πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανά τα σχέδια, τους αγώνες και τα κινήματα στα οποία έχουν θυσιάσει τόσα πολλά από τον εαυτό τους. Οι δεσμοί μας με τους/τις αναρχικούς/ες φυλακισμένους/ες ξεκινούν από ένα κοινό σημείο – ότι μοιραζόμαστε την επιθυμία να μεταμορφώσουμε άμεσα τον κόσμο προς μια απελευθερωτική και ισότιμη κατεύθυνση. Έτσι, η αλληλεγγύη μας θα πρέπει να έχει τις ρίζες της στο να φέρνουμε τους/τις φυλακισμένους/ες στα προγράμματά μας και να επενδύουμε στα δικά τους/τις. Θέλουμε οι αποφυλακισμένοι/ες αναρχικοί/ες να βγουν σε έναν κόσμο ζωντανής συζήτησης, συνεργασίας και δράσης- και θέλουμε να το προωθήσουμε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο και πίσω από τους τοίχους της φυλακής. Αυτό μπορεί να είναι τόσο απλό όσο η αποστολή ειδήσεων για τοπικούς αγώνες σε έναν κρατούμενο ή η εκτύπωση δηλώσεων κρατουμένων για να τις μοιραστούν σε εκδηλώσεις. Όπως σε κάθε πτυχή της αλληλεγγύης, περιοριζόμαστε μόνο από τη φαντασία και τη δέσμευσή μας.
Ενώ θα πρέπει να υποστηρίζουμε τους αγώνες των φυλακών, όταν γίνονται, θα πρέπει να προσέχουμε να μην φορτώνουμε το βάρος του αγώνα ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα μόνο στους/στις κρατούμενους/ες. Όσοι βρίσκονται στη φυλακή – όντας σε συνθήκες ακραίου ελέγχου, επιτήρησης και περιορισμού – είναι από πολλές απόψεις οι λιγότερο ικανοί να δώσουν ενεργά νικηφόρες μάχες ενάντια στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Όσοι από εμάς ζούμε σε σχετική ελευθερία έχουμε ευκαιρίες να σκεφτούμε στρατηγικά για το ποιες δράσεις και τόποι αγώνα θα είχαν τον πιο θετικό αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων στη φυλακή και θα έκαναν το μεγαλύτερο έργο για την αποδόμηση του σωφρονιστικού συστήματος. Καθώς η φυλακή συνδέεται αναπόφευκτα με πολυάριθμους εταιρικούς και κρατικούς θεσμούς, οι εχθροί βρίσκονται παντού: πού μπορούμε να νικήσουμε;
Η υποστήριξη των κρατουμένων είναι επίσης ένας τρόπος σύγκλισης διαφορετικών αγώνων, όπως μας έχουν διδάξει οι τελευταίες δεκαετίες. Από τον Μαύρο Απελευθερωτικό Στρατό μέχρι το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, από τους Αντιστασιακούς του Μεγάλου Δικαστηρίου μέχρι τους κατηγορούμενους κατά της εξέγερσης της αστυνομίας και τους προστάτες της γης και του νερού, όλοι οι αγώνες για την απελευθέρωση θα οδηγήσουν αναγκαστικά στην κρατική καταστολή και τη φυλάκιση. Δημιουργώντας υποδομές υποστήριξης και κουλτούρα, κάνοντας τη φυλακή μια λιγότερο πλήρη απομόνωση και απομάκρυνση, ενισχύουμε κάθε πτυχή της αμφισβήτησης αυτής της κοινωνίας. Επίσης, βρίσκουμε ο ένας τον άλλον, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, εμπλουτίζουμε ο ένας τον άλλον.
ΕΝΗΜΕΡΏΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΜΈΝΩΝ
Ο Marius Mason εξασφάλισε την πολυπόθητη μεταφορά του σε ανδρική φυλακή, πιθανότατα όντας ο πρώτος τρανς άνδρας που επιτυγχάνει μια τέτοια μεταφορά στο ομοσπονδιακό σύστημα φυλακών.
Οι διαχειριστές των ιταλικών φυλακών άρχισαν να λογοκρίνουν την αλληλογραφία του Alfredo Cospito τον Οκτώβριο. Οι αρχές του απήγγειλαν κατηγορίες για υποκίνηση σε διάπραξη εγκλημάτων, επικαλούμενες τα γραπτά του στην αναρχική εφημερίδα Vetriolo. Η καταστολή αυτή αποτελεί μέρος της επιχείρησης Sibilla, όπου η ιταλική αστυνομία έχει πραγματοποιήσει επιδρομές σε πολυάριθμους αναρχικούς χώρους και έχει κλείσει ιστότοπους γύρω από τη Vetriolo για να αποτρέψει τη δημοσίευση και τη διάδοση των ανατρεπτικών ιδεών της.
Ο Claudio Lavazza δέχθηκε ένα χτύπημα πέντε ετών στην εικοσιπενταετή ποινή του. Η νομική υποστήριξή του προσπαθεί να εξασφαλίσει νωρίτερη ημερομηνία αποφυλάκισης με αναστολή.
Ο Eric King πήγε στο ομοσπονδιακό δικαστήριο για κατηγορίες που σχετίζονται με μια κατάσταση κατά την οποία δέχτηκε επίθεση και βασανιστήρια από το προσωπικό της φυλακής το 2018. Οι ένορκοι τον έκριναν αθώο και η νομική του ομάδα καταθέτει τώρα αγωγή κατά της διοίκησης της φυλακής. Από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Eric βρίσκεται στη διαδικασία μεταφοράς του και συνεχίζει να αποτελεί στόχο ενός εκδικητικού συστήματος φυλακών.
Ο Michael Kimble δέχθηκε επίθεση από σωφρονιστικό υπάλληλο τον Ιούνιο και στη συνέχεια εστάλη στην απομόνωση πριν μεταφερθεί. Του αρνήθηκαν και πάλι την αναστολή, με τους λόγους που δηλώθηκαν να είναι πειθαρχικές κλήσεις για άρνηση εργασίας και διαπληκτισμό με σωφρονιστικό υπάλληλο.
Ο Sean Swain δεν έλαβε επίσης αναστολή, κάτι που ο ίδιος υποστηρίζει ότι αποτελεί αντίποινα από το προσωπικό της φυλακής για τα σχόλια που έκανε και τις αστικές αγωγές που έχει καταθέσει εναντίον τους. Έκτοτε μεταφέρθηκε από τη Βιρτζίνια πίσω στο OSP Youngstown στο Οχάιο. Οι υποστηρικτές του υποψιάζονται ότι σύντομα θα μεταφερθεί ξανά.
Όλο και περισσότεροι/ες κατηγορούμενοι/ες από την εξέγερση του 2020 καταδικάζονται, ορισμένοι έχουν αφεθεί ελεύθεροι και άλλοι συνεχίζουν να εκτίουν τις ποινές τους. Κάποιοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε προδικασία και αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές. Οι επιπτώσεις αυτής της καταστολής θα είναι ακόμη αισθητές για πολλά χρόνια. Είθε η ποιότητα της υποστήριξής μας προς αυτούς τους κατηγορούμενους να μας κάνει πιο δυνατούς από ό,τι ήμασταν πριν.
Στη Χιλή, ο αναρχικός Joaquín García μεταφέρθηκε μαζί με πολλούς ανατρεπτικούς κρατούμενους στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Rancagua τον περασμένο Ιούνιο. Τον Οκτώβριο, μαζί με άλλους 20 κρατούμενους δέχθηκε επίθεση από περίπου 50 φρουρούς, μετά την οποία τέθηκε σε απομόνωση για 24 ώρες. Είχε προηγηθεί η δήλωση αλληλεγγύης τους προς τον Pablo “Oso” Bahamondes Ortiz, ο οποίος αντιμετώπιζε κατηγορίες για όπλα και εκρηκτικά και στη συνέχεια καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη. Ο Francisco Solar, ένας άλλος αναρχικός που ήταν έγκλειστος στο Rancagua, εισήχθη στο νοσοκομείο το περασμένο φθινόπωρο λόγω της εξέλιξης του μη διαγνωσμένου διαβήτη. Ο ίδιος και η Mónica Cabellero κατηγορήθηκαν για πολλαπλές βομβιστικές επιθέσεις, αφού το DNA του λήφθηκε κρυφά κατά τη διάρκεια μιας σύλληψης για γκράφιτι, και βρίσκονται σε προληπτική κράτηση από τον Ιούλιο του 2020. Τον Δεκέμβριο του 2021 ανέλαβε την ευθύνη για βομβιστικές επιθέσεις σε δομές της αστυνομίας, σε ένδειξη αλληλεγγύης στις εξεγέρσεις που ξεκίνησαν το 2019 και σε όσους έπαθαν κακό και δολοφονήθηκαν από την αστυνομία, επειδή “κανείς και τίποτα δεν ξεχνιέται”. Λίγες μέρες αργότερα, η Mónica βρέθηκε σε καυγά με έναν άλλο κρατούμενο, τον οποίο η οικογένειά της χαρακτήρισε προβοκάτσια που στήθηκε από τη φυλακή. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν υπάρχουν ακόμη πληροφορίες σχετικά με την καταδίκη ή την ημερομηνία αποφυλάκισης των δύο αυτών αναρχικών.
Οι Siarhei Ramanau, Ihar Alinevich, Dzmitry Rezanovich και Dzmitry Dubousky καταδικάστηκαν στις αρχές του έτους σε 18-20 χρόνια έκαστος για άμεσες ενέργειες κατά στόχων της κυβέρνησης της Λευκορωσίας μετά από προκαταρκτική φυλάκιση από το 2019. Μετά την καταδίκη αποκαλύφθηκε ότι βασανίστηκαν από τους φρουρούς, με αποτέλεσμα να ομολογήσουν. Καθώς ο αναρχισμός έχει ποινικοποιηθεί υπό τη συνεχιζόμενη δικτατορία, τουλάχιστον δύο άλλες ομάδες αντιμετωπίζουν αρκετά χρόνια η καθεμία για τη διαφωνία τους.
Οι ρωσικές αρχές καταδίκασαν τον έφηβο αναρχικό Nikita Uvarov σε πέντε χρόνια για συνωμοσία με σκοπό την ανατίναξη της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας στο Minecraft (ναι, το βιντεοπαιχνίδι) και την κατασκευή μικρών πυροτεχνημάτων. Δύο από τους συνομηλίκους του έλαβαν ποινές με αναστολή για τα φερόμενα εγκλήματά τους σε ηλικία 14 ετών. Το ABC της Μόσχας ανέφερε ότι η καταστολή έχει αυξηθεί (αν και δεν υπάρχουν νέες διαδικασίες κατά αναρχικών και αντιφασιστών εκεί) και έχουν αρχίσει να αναπροσανατολίζουν τους πόρους προς ανθρωπιστικές προσπάθειες, καθώς η Ρωσία συνεχίζει τη δολοφονική εισβολή της στην Ουκρανία.
Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός της Δρέσδης, επίσης, έχει αναπροσανατολιστεί προς την παροχή υποστήριξης σε όσους πολεμούν στην Ουκρανία και διαφεύγουν από αυτήν. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της υποστήριξής τους σημαίνει ότι βοηθούν στη χρηματοδότηση δυνάμεων αλληλεγγύης όπως το “Μαύρο Αρχηγείο” που έχουν συγκεντρώσει εθελοντές για να αντιταχθούν στις ρωσικές δυνάμεις και επίσης προσπαθούν να διαμορφώσουν αυτόνομο χώρο σε αντίθεση με το ίδιο το ουκρανικό κράτος. Κάτω από τη σημαία της μαύρης σημαίας, οι βαλκάνιοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές ενώνονται ενάντια στις αντιλήψεις των εθνικών κρατών για τον πόλεμο και την ειρήνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι τμήματα του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού ιδρύθηκαν στην Ουκρανία το 1918 ως συμπλήρωμα του Μαύρου Στρατού που πολεμούσε τόσο τις σοβιετικές όσο και τις τσαρικές δυνάμεις που εισέβαλαν από τη Ρωσία.
Στην Αγγλία, ο Toby Shone καταδικάστηκε σε σχεδόν τέσσερα χρόνια με κατηγορίες για ναρκωτικά που σχετίζονται με ψυχεδελικά που είχε στην κατοχή του (κατά τη διάρκεια συντονισμένων επιδρομών σε συλλογικά αναρχικά σπίτια), αφού οι κατηγορίες για τρομοκρατία απέτυχαν να κολλήσουν, σχετικά με την υποτιθέμενη λειτουργία της ιστοσελίδας αντιπληροφόρησης 325. Παρά την αποτυχία της κυβέρνησης να αποδώσει τη συμμετοχή του στη συλλογικότητα 325, την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης και των Ζώων και τη συμμετοχή του σε σχετικούς εμπρησμούς και συγγράμματα, πρέπει ακόμα να πολεμήσει μια διαταγή πρόληψης του σοβαρού οργανωμένου εγκλήματος που θα τον υπέβαλε σε αυστηρά επιτηρούμενο πενταετή κατ’ οίκον περιορισμό, εκφράζοντας την εξέλιξη της φυλάκισης από έναν όλο και πιο ψηφιοποιημένο κρατικό μηχανισμό.
ΕΜΠΡΟΣ
Η επέκταση της κατ’ οίκον κράτησης και παρακολούθησης δεν είναι καινούργια, αλλά εξακολουθεί να αυξάνεται, καθώς η κοινωνία των φυλακών εισβάλλει περαιτέρω στην καθημερινότητα μέσω της τεχνολογικής προόδου. Ο πόλεμος, επίσης, γίνεται όλο και πιο ψηφιακός, από τις επιδρομές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη μέχρι το χάκινγκ, ενώ οι δολοφονίες που εγκρίνονται από την κυβέρνηση συνεχίζονται σε όλη τους την οριστικότητα. Μπορεί να μας λείπουν λεπτομέρειες σχετικά με τους αναρχικούς που χτυπήθηκαν ή φυλακίστηκαν στην προσπάθειά τους για ελευθερία στους συνεχιζόμενους αγώνες στο Σουδάν, το Αφγανιστάν και τη Συρία – παρόλα αυτά κινούν και αυτές τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Καθώς το κράτος επιμένει σε όλη την τιμωρητική του απώλεια, σκοτώνοντας και φυλακίζοντας, και εμείς βρίσκουμε κοινό έδαφος με εκείνους που αγωνίζονται σε μια προσπάθεια να αυξήσουμε τη δύναμή μας και να αποσταθεροποιήσουμε εκείνους που προσπαθούν να μας ελέγξουν – κουβαλώντας μαζί μας τους πεσόντες και φυλακισμένους στις σχέσεις μας μαζί τους και μέσα από μια επίμονη σύγκρουση με το υπαρκτό.
Για ιδέες σχετικά με πιθανές δραστηριότητες, ανατρέξτε στο ιστολόγιό μας για χρόνια αρχειοθετημένων αναφορών. Όσοι αναζητούν υλικό για να εκτυπώσουν και να μοιραστούν μπορούν να το βρουν στη σελίδα Πόροι. Και, το πιο σημαντικό: ένας κατάλογος αναρχικών κρατουμένων για να απευθυνθείτε σε αυτούς.
Περιμένουμε με ανυπομονησία τις εκδηλώσεις, τις δράσεις, τις δηλώσεις και άλλες συνεισφορές στη φετινή 11η Ιουνίου.
Για την αναρχία!
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
