Είχα την ευχαρίστηση να διαβάσω λόγια συντρόφων και συντροφισσών από διαφορετικά μέρη, με τα οποία έδειχναν την ένθερμη αλληλεγγύη τους με την απεργία πείνας του Alfredo Cospito για να βγει απ’ το βασανιστικό καθεστώς 41 bis. Στα μέρη μας, μια ομάδα ανατρεπτικών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αντισπισιστών και μηδενιστών κρατουμένων εκφράσαμε επίσης την αμέριστη αλληλεγγύη μας με τον σύντροφο. Το να διατηρούμε επαφή με έναν τόσο πολύτιμο σύντροφο όπως ο Alfredo, πόσο μάλλον σε μια τόσο δύσκολη στιγμή όπως αυτή που βιώνει, αποτελεί αναγκαιότητα για όσες κι όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αρνητές και ανταγωνίστριες της παρούσας ζωής που διαφεντεύεται απ’ την εξουσία. Το να στέλνουμε λόγια αλληλεγγύης από τη φυλακή σε έναν ομοϊδεάτη σύντροφο δε στερεύει ποτέ.
Στην περίπτωσή μου, όταν λάμβανα λόγια αλληλεγγύης από κάποιον σύντροφο ή συντρόφισσα στη φυλακή, πάντα το εκτιμούσα και το θεωρούσα κάτι πολύτιμο και ανεκτίμητο. Όμως, τη στιγμή αυτή, ο σύντροφος Alfredo Cospito χρειάζεται οι λέξεις να μετουσιωθούν σε πράξεις επίθεσης, επιβολής, ανατροπής, σαμποτάζ, απειλής, κλπ. Προς όλους όσους έχουν την εξουσία ν’ αλλάξουν τη συνθήκη εγκλεισμού του και/ή όσους συντηρούν το καθεστώς 41 bis.
Η κατάσταση του Alfredo δεν είναι πλέον απλώς ανησυχητική, είναι επείγουσα. Είναι τόσο απλό · αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα του Alfredo, θα πεθάνει. Και δεν του απομένουν πολλές μέρες αν συνεχίσει την απεργία πείνας.
Το να πάρει κανείς την απόφαση να διεξάγει μια κινητοποίηση όπως η απεργία πείνας, έχει πολλές δυσκολίες, ο αγώνας σου έχει πολλαπλά σενάρια, από τη μία έχεις ένα ολόκληρο κατασταλτικό και δικαστικό σύμπλεγμα με ποικίλα εργαλεία που ποντάρει να σε μεταπείσει και να σταματήσεις την απεργία, από την άλλη έχεις το ίδιο σου το ένστικτο επιβίωσης, το ίδιο σου το σώμα!
Το σώμα σου που βρίσκεται σε απεργία πείνας θα σου βροντοφωνάζει να το ταΐσεις.
Δεδομένων όσων έχω βιώσει η ίδια ή έχω δει σε άλλους, ένα από τα πρώτα σημάδια του σώματος σε απεργία πείνας είναι οι πονοκέφαλοι, η ζαλάδα, η κόπωση, η ευερεθιστότητα, η αϋπνία και μια βασανιστική όρεξη για φαγητό που δε σε αφήνει να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο. Στην περίπτωσή μου, σταμάτησα να νιώθω πείνα μετά από 15 με 20 μέρες απεργίας, έχω ακούσει για συντρόφια που έχασαν την πείνα τους μετά από περίπου 90 μέρες. Μετά τη δεύτερη ή τρίτη εβδομάδα αφαγίας, ο απεργός πείνας αρχίζει να παθαίνει ενοχλητικές κράμπες, οι οποίες παρατείνονται κι επιδεινώνονται σε όλο το σώμα, προξενώντας πόνο, στον οποίο προστίθεται η εξάντληση που προκαλείται από οποιαδήποτε καθημερινή δραστηριότητα, όπως το μπάνιο, φτάνοντας να καθίστανται τεράστια επιτεύγματα. Τέλος, έρχεται το κρύο · ασχέτως του πόσο πολύ ο απεργός τυλίγεται σε σκεπάσματα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πάντα νιώθει κρύο.
Παρότι μπορεί ν’ ακουστεί αστείο, σε μια απεργία πείνας η πείνα δεν είναι η πιο ενοχλητική και οξεία αίσθηση · στην περίπτωσή μου, αλλά και απ’ όσα γνωρίζω, το κύριο πρόβλημα είναι ο πόνος από τις κράμπες και το κρύο.
Είναι σημαντικό για με την κατανόηση της διαδικασίας μιας απεργίας πείνας να αναφερθεί πως υπάρχουν υποκειμενικοί παράγοντες, καθώς κάθε σώμα λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επίσης μπορεί να διαφέρει ο τρόπος διεξαγωγής της απεργίας πείνας, για παράδειγμα, αν καταναλώνεται ζάχαρη ή άλατα, ενώ επιπλέον παίζουν ρόλο και οι συνθήκες στη φυλακή όπου λαμβάνει χώρα η απεργία. Κάθε φυλακή (τουλάχιστον στη Δύση) έχει πρωτόκολλα για απεργίες πείνας, τα οποία συχνά δεν τηρούνται.
Οποιαδήποτε είναι η μορφή ή οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται ή βιώνεται μια απεργία πείνας, αποτελεί αυτοθυσία η οποία δεν μπορεί να διαρκεί επ’ άπειρον, το σώμα έχει περιορισμένα αποθέματα, και στην περίπτωση του Alfredo πρόκειται να εξαντληθούν.
Ο ίδιος ο Alfredo είναι μια φλόγα που σιγοσβήνει μέρα με τη μέρα. Δε θα τα παρατήσει, δε θα μετανοήσει…
Ας μετουσιωθούν οι λέξεις σε πράξεις!
Έμπρακτη αλληλεγγύη με όλους τους αναρχικούς κρατουμένους και κρατούμενες!
Να λήξει το 41 bis
Θάνατος στο Κράτος και Ζήτω η Αναρχία!
Mónica Caballero Sepúlveda
Αναρχική κρατούμενη.
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Πηγή: Dark Nights
