Alfredo Cospito (2017)
Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι.
Αυτά τα τρία χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές που με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι γεμάτο σταυροδρόμια και διλήμματα.
Σαν να βρίσκομαι σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να αποφασίσω προσεκτικά πού να πατήσω, διακυβεύοντας την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό μου. Η πρώτη επιλογή που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν αν έπρεπε να συνεχίσω να συνεισφέρω ή να αφήσω τη φυλακή να με καταπνίξει, περιμένοντας υπομονετικά να βγω έξω. Όσο περιορισμένη κι αν είναι η κατάστασή μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω μέσω του γραπτού λόγου. Μόλις πήρα αυτή την απόφαση, αντιμετώπισα ένα άλλο σταυροδρόμι: αν θα περιοριστώ — οικουμενικά — από αυτό το «κρίσιμο σημείο» της κατάστασής μου (sic.) ενός δηλαδή «επαναστάτη» κρατουμένου —δίνοντας «ευλογίες» προς κάθε κατεύθυνση, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μη κάνω εχθρούς ∙ ή αν θα χρησιμοποιήσω το όπλο της κριτικής, όλο και πιο σκληρά, προσπαθώντας να αναλύσω κάποια πράγματα και να επιχειρηματολογήσω. Επέλεξα τον ευκολότερο τρόπο (τουλάχιστον για μένα): να εξωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την απομόνωση (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, λιγότερη αλληλεγγύη γενικά).
Έχοντας πάντα όμως την επίγνωση ότι υπάρχει μία άβυσσος μεταξύ σκέψης και πράξης.
Οι λέξεις, όσο δυνατές κι αν είναι, φέρουν πάντα κάτι που ακούγεται ψεύτικο, ακόμα κι όταν θέτουν πραγματικούς, συγκεκριμένους κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να πραγματοποιηθούν στα χρόνια φυλάκισης για απολογία ή υποκίνηση.
Στο «δικό μου» κελί, οι λέξεις που ακούω πιο προσεκτικά είναι αυτές που ακολουθούν τις πράξεις, αυτές που γίνονται σάρκα και οστά. Είναι ζωντανές, αληθινές και δεν κάνουν λάθος. Διαφέρουν από τη συνεχή φλυαρία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος αποτραβηγμένο στον εαυτό του, επηρεασμένο από μια ντροπιαστική έλλειψη θάρρους και φαντασίας. Ένα κίνημα που τρέφεται με την εμφάνιση, τη ρητορική και ενίοτε τη δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές πορείες, τις εκστρατείες ενημέρωσης και το ρίζωμα σε μια περιοχή, ένα συνεχές μπλα μπλα. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε αναλήψεις ευθύνης, αλλά ξέρετε σίγουρα ότι είναι ειλικρινείς επειδή είναι προϊόντα μιας δράσης, επειδή έχουν γραφτεί από την αληθινή συμμετοχή κάποιου ατόμου στο παιχνίδι, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι μικρό πράγμα, και όταν αυτές οι αναλήψεις γίνονται εκστρατείες δράσης, ο θόρυβος του παρασκηνίου, η φλυαρία, σίγουρα εξαφανίζεται και όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.
Οι περισσότεροι–ες από τους αναρχικούς–ες εδώ στην Ιταλία σήμερα φαίνεται να επηρεάζονται από μια συλλογικότητα και από μια υπνωτική σύνεση. Μας περιορίζουν χιλιάδες φόβοι: ο φόβος ότι θα θαφτούμε ζωντανοί–ές σε κάποια φυλακή, φόβος μήπως πεθάνουμε σε μια δράση, φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι χωρίς τη συναίνεση των άλλων ή, ότι θα μας παραμερίσουν οι ίδιοι οι σύντροφοί μας. Το να ξεπεράσουμε αυτούς τους φόβους θα μας έκανε πιο συνειδητοποιημένα άτομα. Πολλοί «αγώνες» χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόν αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι δηλητηριασμένοι καρποί του. Μετά, με ωραία λόγια, ωραίες θεωρίες, ωραίες μακροπρόθεσμες στρατηγικές, φροντίζουν να βάψουν όλα τα σκατά ροζ, ωθώντας μας στη σύνεση, στον πολιτικό «ρεαλισμό». Αλλά, δυστυχώς, ακόμα κι αν είναι βαμμένα ροζ, το σκατά παραμένουν πάντα σκατά. Γι‚ αυτό ακριβώς τα ημίμετρα δεν πρέπει να έχουν νόημα για έναν αναρχικό. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (η ένοπλη πτέρυγα του πολιτισμού) ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας περιορίζεται. Ο πολιτισμός τρέφεται με τα πάντα και εναντίον όλων. Για τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και τη θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, τη συναίνεση και τον καταναγκασμό, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και τα πυρηνικά εργοστάσια… Χίλιες πτυχές ενός μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, που συγκρατείται με κόλλα φτιαγμένη από μια τεχνολογία όλο και πιο επεμβατική, που καταστρέφει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά ανατρέπει ολόκληρη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα τέτοιο διακύβευμα, κάθε ημίμετρο, οποιαδήποτε μη καταστροφική ενέργεια είναι ένα άχρηστο καταπραϋντικό, ένα ασυγχώρητο χάσιμο χρόνου. Δεν χρειάζεται πια να ακούμε τα καλύτερα πνεύματα της «επανάστασης», που βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία να αναβάλλουν, να περιπλέκουν τα πράγματα. Όλο και πιο συχνά η πολιτική αναμονής δικαιολογείται με το επιχείρημα του να γίνονται κατανοητές κάποιες πράξεις από τους ανθρώπους και της ανάγκης να είναι ριζωμένοι σε μια περιοχή. Η επιδίωξη της λεγόμενης «αναπαραγωγής» μικρών ενεργειών οδηγεί σε ολοένα και πιο ασήμαντες πρακτικές που καταλήγουν σε παθητική αντίσταση ή εμπόδια, πάντα σύμφωνα με το μέτρο, ποτέ υπερβολικά, αναβάλλοντας τη βίαιη σύγκρουση με το σύστημα για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ . Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό ∙ η υπερβολική σκέψη και ο δισταγμός, μας κάνουν άδειους, ανίκανους.
Οι υπερβολικές πληροφορίες ισοδυναμούν με καμία πληροφορία. Η επιρροή των ακαδημαϊκών, της πολιτικής, του φόβου είναι πολύ έντονη εδώ γύρω. Τι να κάνετε; Αναζητήστε συντρόφους-ισσες (“affinity comrades”), ενθαρρύνοντας τη δράση, τις πραγματικές, ζωντανές δυνάμεις. «Πετάξτε την καρδιά πάνω από το εμπόδιο», χωρίς να λογαριάζετε τις συνέπειες και τις «επαναστατικές» στρατηγικές χωρίς τη σπασμωδική και εμμονική επιδίωξη της συναίνεσης. Υποστηρίξτε θέσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ήρεμη ζωή όσων επιδίδονται μόνο στα λόγια ή μόνο στους σχηματισμούς θεωρητικών συνελεύσεων. Δίνουμε στον εαυτό μας τα εργαλεία για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, χωρίς εξουσία, χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον προσωπικά, μέσα από λόγια που ακολουθούν τις πράξεις, παρακάμπτοντας τα φερέφωνα, ξεφορτώνοντας οριστικά τους μεσάζοντες της ιδεολογίας και των ειδικών της διαμεσολάβησης. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας χωρίς εξουσία, μακριά από οποιαδήποτε οργάνωση ή συντονισμό.
Ας βασιστούμε στα πιο παράλογα, στα πιο φυσικά ένστικτά μας: την οργή, το μίσος, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την εκδίκηση.
Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργός. Τίποτα δεν «χρειάζεται» να οικοδομηθεί.
Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.
Είτε έχουμε προετοιμαστεί είτε όχι.
Πηγή: The Anarchist Library
Μετάφραση: Το μαύρο ρόδο
