Οι τελικές ακροάσεις της πρωτοβάθμιας δίκης κατά των αναρχικών συντρόφων Mónica Caballero και Francisco Solar, που συνελήφθησαν στις 24 Ιουλίου 2020 και κατηγορούνται (μόνο ο Francisco) για την αποστολή βομβών-πακέτων στο 54ο αστυνομικό τμήμα και στον Rodrigo Hinzpeter, πρώην υπουργό Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας καθώς και διευθυντή του Quiñenco (25 Ιουλίου 2019), και των δύο για τη διπλή επίθεση με εκρηκτικά στο κτίριο ακινήτων Tánica (27 Φεβρουαρίου 2020), στην αστική συνοικία Vitacura (στη μητροπολιτική περιοχή του Σαντιάγο), η οποία έλαβε χώρα στο πλαίσιο της γενικευμένης εξέγερσης που ξέσπασε στη Χιλή τον Οκτώβριο του 2019. Τις δράσεις εναντίον του 54ου αστυνομικού τμήματος και του Hinzpeter διεκδίκησαν οι Cómplices Sediciosos – Fracción por la Venganza (Αντάρτικες Συνενοχές / Φράξια Εκδίκησης), ενώ εκείνη του Tánica οι Afinidades Armadas en Revuelta (Ένοπλες Εξεγερμένες Συγγένειες).
Τον Δεκέμβριο του 2021 ο Francisco ανέλαβε την ευθύνη και για τις δύο ενέργειες, αναφέροντας τους λόγους, την επιλογή των στόχων και την επαναστατική τους σημασία.
Στις 10 Αυγούστου 2022, μετά από μια σειρά παρατάσεων της περιόδου έρευνας, ολοκληρώθηκαν οι προκαταρκτικές ακροάσεις και ανακοινώθηκαν τα αιτήματα καταδίκης: 30 χρόνια φυλάκιση για τη Mónica και 129 χρόνια για τον Francisco (σύμφωνα με το ισχύον δικαστικό σύστημα στο Χιλιανό κράτος, η εισαγγελία υποβάλλει τα αιτήματα πριν από την έναρξη της πραγματικής φάσης της δίκης, της προφορικής δίκης). Στις 18 Ιουλίου του τρέχοντος έτους, μετά από μια αναβολή, ξεκίνησε τελικά η δίκη, την οποία οι σύντροφοι παρακολούθησαν αυτοπροσώπως μόνο κατά την πρώτη διαδικασία σύμφωνα με το ισχύον δικαστικό σύστημα και την τελευταία ακροαματική διαδικασία, ενώ την υπόλοιπη παρακολούθησαν μέσω τηλεδιάσκεψης. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας της 18ης Ιουλίου, ο εισαγγελέας, αναδιατυπώνοντας τα αρχικά αιτήματα, δήλωσε ότι η εισαγγελία προτίθεται να επιβάλει ποινή 20 έως 25 ετών στη Mónica και ποινή άνω των 150 ετών στον Francisco. Κατά την ακροαματική διαδικασία της 19ης Ιουλίου ο Francisco επιβεβαίωσε την ανάληψη της ευθύνης για όλες τις πράξεις.
Η σύλληψη και η ακροαματική διαδικασία εναντίον των δύο συντρόφων παρακολουθούνται συνεχώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Χιλή, δεδομένης της σημασίας της δίκης, για να στείλουν μια προειδοποίηση στους αναρχικούς και στις μορφές αντάρτικου που έχουν αναπτυχθεί στην κοινωνική πραγματικότητα της Χιλής τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από τη γενικευμένη εξέγερση του 2019-’20. Οι ακροάσεις της δίκης συνοδεύτηκαν από μια κινητοποίηση αλληλεγγύης με δραστηριότητες αγκιτάτσιας και προπαγάνδας, εκπομπές σε ραδιοφωνικές συχνότητες αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες στο δρόμο και συζητήσεις, καθώς και την έκδοση ενός ενιαίου τεύχους (“Complicidad y sedición”). ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΙΚΑΣ, Ι ΙΟΥΛΙΟΥ 2023.
Ακολουθεί η ενημέρωση για την ετυμηγορία και οι τελικές δηλώσεις των συντρόφων, που ήταν παρόντες στο δικαστήριο κατά την ακροαματικής διαδικασία της 6ης Νοεμβρίου (Πρόκειται για απομαγνητοφωνήσεις, οπότε, δεδομένου ότι δεν υπάρχει γραπτό σχέδιο, τα σημεία στίξης είναι του μεταφραστή).
Ετυμηγορία κατά των αναρχικών συντρόφων Mónica Caballero και Francisco Solar
Χθες, 7 Νοεμβρίου 2023, ενώ έξω από το δικαστήριο γινόταν διαδήλωση αλληλεγγύης, το δικαστήριο – μετά από τετράμηνη δίκη – εξέδωσε την ετυμηγορία του εναντίον των συντρόφων Mónica και Francisco.
Ο Φρανσίσκο κρίθηκε ένοχος ως δράστης για:
– αποστολή δύο εκρηκτικών μηχανισμών (στον 54ο σταθμό των καραμπινιέρων και στον Hinzpeter),
– απόπειρα δολοφονίας των καραμπινιέρων,
– σοβαρός τραυματισμός αξιωματικού των καραμπινιέρων,
– τραυματισμός,
– πέντε αδικήματα ελαφρού τραυματισμού,
– φθορές (54ο αστυνομικό τμήμα),
– απόπειρα δολοφονίας κατά του Hinzpeter,
– δύο αδικήματα τοποθέτησης εκρηκτικού μηχανισμού (κτίριο Tánica).
Απαλλάχθηκε από την κατηγορία της κλοπής ταυτότητας.
Η Mónica κρίθηκε ένοχη για συνέργεια όσον αφορά τις δύο κατηγορίες για τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού (κτίριο Tánica), ενώ απαλλάχθηκε από την κατηγορία της κατοχής μαριχουάνας.
Συνοψίζοντας, το δικαστήριο έκανε δεκτά σχεδόν όλα τα αιτήματα του εισαγγελέα εκτός, στην περίπτωση του Φρανσίσκο, από μία από τις κατηγορίες της απόπειρας δολοφονίας (η οποία αποχαρακτηρίστηκε σε τραυματισμούς) και την κατηγορία της κλοπής ταυτότητας (για την οποία διατάχθηκε αθώωση) – στην περίπτωση της συντρόφισσας Mónica τροποποίησε τη θέση της από «αυτουργό» των πράξεων σε «συνεργό» και απέρριψε ορισμένους επιβαρυντικούς παράγοντες που ζητούσαν οι ανακριτές.
Το δικαστήριο θα εκδώσει την οριστική ποινή, συμπεριλαμβανομένων των ετών φυλάκισης που θα βαρύνουν τον καθένα από αυτούς, στις 7 Δεκεμβρίου.
Χαιρετίζουμε τις μαύρες καρδιές που αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα χτυπήματα ενάντια στους ισχυρούς.
Αγάπη και αναρχία στη Mónica και τον Francisco.
Δήλωση του Francisco Solar Domínguez
Καλημέρα σας,
Οι πράξεις για τις οποίες ανέλαβα την ευθύνη, τις οποίες διεκδίκησα πολιτικά και για τις οποίες θα καταδικαστώ, ανήκουν όλες σε μια μακρά, ειδικά αναρχική, ιστορική παράδοση, η οποία αναλαμβάνει να ανταποδώσει τα χτυπήματα των ισχυρών και των καταπιεστών αυτοπροσώπως και χωρίς την ανάγκη διαμεσολαβητών, γιατί έκανε μεγάλο λάθος όποιος πίστευε ότι οι πολιτικές της τρομοκρατίας τους, που βασίζονται σε επιβολές και περιορισμούς κάθε είδους, καθώς και σε κατασταλτικά κύματα (στα οποία μάλιστα, συχνά και οικειοθελώς, καταπατούν την ίδια τους τη νομιμότητα που τόσο πολύ μιλούν για την υπεράσπιση και τον σεβασμό της), θα περνούσαν απαρατήρητες και δεν θα προκαλούσαν απάντηση.
Είμαστε πολλοί που ξέρουμε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να δράσουμε, να αντιλαμβανόμαστε τη μνήμη όχι ως ένα μπαούλο στο οποίο αποθηκεύουμε αναμνήσεις για να συλλογιζόμαστε και να παραπονιόμαστε, αλλά ως έναν κινητήρα που δίνει ώθηση στην εκδικητική δράση ως μέρος της μόνιμης πολιτικής μας πρακτικής που τρέφεται από την ιστορία μας, με τις επιτυχίες και τις ήττες μας.
Και ήταν αυτή η μνημονική άσκηση που τροφοδότησε τις ατομικές δράσεις που πραγματοποίησα τα έτη 2019 και 2020 – ατομικές δράσεις που δεν απαιτούσαν ούτε συναίνεση ούτε συλλογική συμφωνία, αλλά ήταν αποτέλεσμα αναλύσεων, προσωπικής απόφασης και βούλησης, δράσεις που για κάποιους άλλους αποτέλεσαν μέρος και αναμφίβολα ενίσχυσαν το αναρχικό αντάρτικο πόλης, το οποίο δεν εξαφανίζεται παρά τα συνεχή κατασταλτικά χτυπήματα, αποδεικνύοντας εμπράκτως την πρακτικότητα και την αποτελεσματικότητα των άτυπων σχέσεων που προσανατολίζονται στην επαναστατική δράση. Επιπλέον, αποδεικνύοντας πως μια μεγάλη οργανωτική δομή δεν είναι απαραίτητη για την πραγματοποίηση αιχμηρών δράσεων.
Με αυτή την έννοια, είναι σημαντικό να σημειωθεί πώς οι μεγάλες άκαμπτες και σταθερές οργανώσεις γίνονται γρήγορα αυτοσκοπός, δηλαδή οργανώνονται μόνο και μόνο για να οχυρώσουν την ίδια την οργάνωση σε αντίθεση με τις άτυπες οργανώσεις που βασίζουν τις σχέσεις τους στην επίθεση, δίνοντάς τους τον δυναμισμό που τις εμποδίζει να γίνουν άκαμπτες και να πάρουν την όψη μιας γραφειοκρατικής λογικής.
Οι δράσεις, εκτός από χτυπήματα που στοχεύουν στους εκπροσώπους και τα σύμβολα της εξουσίας, και εκτός από το να αποδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν τέτοιες επιθέσεις, είναι επίσης ένα μέσο για τη διάδοση ιδεών και μηνυμάτων, μηνυμάτων εξέγερσης και ελευθερίας που θα ληφθούν και θα εφαρμοστούν στην πράξη από οποιονδήποτε το επιθυμεί. Τα μηνύματα που συνδέονται με αυτές τις ενέργειες αποτελούν πραγματικό κίνδυνο για την επιβαλλόμενη τάξη πραγμάτων.
Και μιλάω για επιβαλλόμενη τάξη, διότι σε αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο τα άτομα να έχουν εκχωρήσει την ελευθερία τους στο κράτος με αντάλλαγμα την ελευθερία και την ασφάλεια – μια προσέγγιση που παρεμπιπτόντως αποτελεί τα θεμέλια των σύγχρονων κρατών – αλλά, αντίθετα, το κράτος βασίζεται στην ιστορική αποστέρηση των ελευθεριών των ατόμων, υποτάσσοντάς τα και περιορίζοντάς τα σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής τους, γεγονός που ενισχύει και διαιωνίζει την κρατική κυριαρχία. Το κράτος δεν είναι πλέον μόνο ένας θεσμός, αλλά βρίσκεται σε κάθε μας σχέση, καθιστώντας την κρατική εξουσία ακόμη πιο πολύπλοκη και εκτεταμένη, και έτσι οι δράσεις κατά του κράτους δεν είναι μόνο δικαιολογημένες , αλλά και απολύτως απαραίτητες. Και βέβαια – όπως είπε και ο κ. εισαγγελέας στο τελικό κατηγορητήριο – «Ας του επιτρέψουμε να μιλήσει!», αλλά λόγια συνδεδεμένα με την επαναστατική δράση, γιατί τα λόγια που διεκδικούν την οικοδόμηση νέων σχέσεων χωρίς εξουσία, πρέπει απαραίτητα να συμβαδίζουν με την επαναστατική δράση.
Η ανάπτυξη και ο πολλαπλασιασμός των αναρχικών ομάδων τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, το οποίο έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι οι αντιεξουσιαστικές λέξεις και πρακτικές είναι παρούσες στις περισσότερες από τις τρέχουσες κινητοποιήσεις και ταραχές. Βλέποντας την αναρχία ως μια ένταση και όχι ως ένα σημείο άφιξης, και εννοώντας την ως έναν διαρκή αγώνα ενάντια σε κάθε έκφραση εξουσίας και όχι ως μια τέλεια κοινωνία ή έναν επίγειο παράδεισο, όπως πολλοί προτείνουν, καταλαβαίνουμε πώς αυτές οι βίαιες ατομικές δράσεις αποτελούν απαραίτητο μέρος αυτού του δρόμου της απελευθέρωσης. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δράσεις όπως αυτές δεν είναι οι πρώτες ούτε θα είναι οι τελευταίες σε αυτό το μονοπάτι, αλλά, όπως έχω ήδη πει, αποτελούν μέρος μιας ιστορικής συνέχειας που δεν θα εξαφανιστεί- ακόμα και αν καταδικαστούμε σε δεκαετίες φυλάκισης, ακόμα και αν μας σκοτώσουν, θα υπάρχουν πάντα άτομα και ομάδες ατόμων που θα είναι έτοιμες να απαντήσουν στη βαρβαρότητα του κράτους και του καπιταλισμού: αυτό είναι αναπόφευκτο.
Τέλος, θέλω με την ευκαιρία αυτή να στείλω έναν συντροφικό χαιρετισμό στους αναρχικούς και ανατρεπτικούς κρατούμενους που αγωνίζονται στις φυλακές αυτής της χώρας.
Ζήτω η αναρχία!
[6 Νοεμβρίου 2023]
Δήλωση της Mónica Caballero Sepúlveda
Θα προσπαθήσω να είμαι αρκετά σύντομη, καθώς είχα αποφασίσει να μην μιλήσω εδώ, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητο να διευκρινίσω μερικά συγκεκριμένα σημεία σχετικά με ορισμένες από τις δηλώσεις που έχουν γίνει, ειδικότερα από την εισαγγελία.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια τελική δήλωση σε αυτή τη δίκη με στόχο να αποτελέσει μια παραδειγματική τιμωρία, διότι δεν μπορώ να αφήσω να περάσει ανεκμετάλλευτη η ευκαιρία να υπερασπιστώ και να διευκρινίσω μια σειρά από πτυχές που έχουν να κάνουν με τις ιδέες που υπερασπίστηκα και υιοθέτησα στην πράξη τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου.
Ο κ. εισαγγελέας ρώτησε τον συγκατηγορούμενό μου αν είμαι αναρχική. Και, ναι, φυσικά και είμαι αναρχική, αλλά τι σημαίνει αυτό; Λέγοντας αναρχισμός αναφέρομαι σε ένα σύνολο ιδεών και πρακτικών οι οποίες, πλαισιωμένες από αρχές όπως η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η αυτοδιαχείριση, οικοδομούν ιδέες και πρακτικές που εγγράφονται στην καταστροφή και την δημιουργία – τι εννοώ με αυτό; Την κατασκευή αυτού του τι είναι…
Όταν αναφέρομαι στον αναρχισμό, εννοώ εκείνο το σύνολο ιδεών και πρακτικών που, με βάση αρχές όπως η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η αυτοδιαχείριση, οικοδομούν τις συνθήκες ώστε όλα τα άτομα… οικοδομούν τις συνθήκες για να αναπτυχθούν όλοι με ολοκληρωμένο τρόπο, αλλά ταυτόχρονα οι συνθήκες αυτές στοχεύουν στην καταστροφή κάθε μορφής κυριαρχίας.
Τι εννοώ με τον όρο «κάθε μορφή κυριαρχίας»; Τις μορφές κυριαρχίας όπως, για παράδειγμα, το σημερινό σύστημα οικονομικής καταπίεσης, δηλαδή τον καπιταλισμό, καθώς και την ηγεμονία της πολιτικής εξουσίας, δηλαδή το σημερινό κράτος.
Εμείς οι αναρχικοί έχουμε ένα ευρύ φάσμα μέσα σε αυτές τις πρακτικές, όπως είπε ο εισαγγελέας. Η βία υπάρχει μέσα στις αναρχικές πρακτικές, αλλά αυτό δεν είναι μόνο προνόμιο του αναρχισμού, όπως ακριβώς ο αναρχισμός δεν βλέπει τη βία ως τη μόνη πρακτική του έκφραση – και ναι, υπάρχουν σύντροφοι που έχουν τοποθετήσει μηχανισμούς ή έχουν στείλει εκρηκτικούς μηχανισμούς, αλλά επιμένω: αυτή η πρακτική της πολιτικής βίας δεν ανήκει μόνο στον αναρχισμό και αναρχισμός δεν σημαίνει μόνο πολιτική βία.
Σε σχέση με όλα αυτά, πρέπει αναγκαστικά να θέσω ένα ερώτημα και να απαντήσω ταυτόχρονα: τι χαρακτηρίζει την αναρχική πρακτική; Οι αναρχικές πρακτικές, βίαιες ή μη, ανήκουν αναγκαστικά στις αντιεξουσιαστικές ιδέες και αντλούν έμπνευση από αυτές. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την ιδέα από την αναρχική αντιεξουσιαστική πρακτική, επίσης επαναστατική σε ένα ευρύ φάσμα, χωρίς να λάβουμε υπόψη τη συμπληρωματικότητα της ιδέας και της πρακτικής. Δηλαδή, οι αναρχικές πρακτικές δεν υπάρχουν χωρίς τη ραχοκοκαλιά των ιδεών. Αποσαφηνίζοντας αυτό το σημαντικό ζήτημα μεταξύ ιδέας και πρακτικής, μπορώ να πω κατηγορηματικά ότι οποιαδήποτε αναρχική πρακτική, βίαιη ή μη, δεν θα αντιμετωπιστεί ποτέ αδιακρίτως.
Ο εισαγγελέας, σε μια από τις δηλώσεις του, με συγχωρείτε, κατά τη διάρκεια της απαγγελίας κατηγοριών, ανέφερε μια πολύ εύστοχη αρχαία αντίληψη για εμάς τους αναρχικούς: αναφέρθηκε στην προπαγάνδα της πράξης. Η οπτική γωνία του εισαγγελέα για την προπαγάνδα διά της πράξης, ή αυτό που προσπάθησε να εξηγήσει σε σχέση με αυτή την έννοια, είναι ένας εξαιρετικά κοντόφθαλμος τρόπος να τη δει, βασικά επειδή προσπάθησε να την εντάξει στο ιστορικό πλαίσιο της αποκορύφωσής της. Αν θυμάμαι καλά, μεταξύ των τελών του 1800 και των αρχών του 1900, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στο Λονδίνο, μια ομάδα αναρχικών από διάφορα μέρη του κόσμου πήρε την προπαγάνδα δια της πράξης ως πρακτική, και αυτή η προπαγάνδα διά της πράξης ενσαρκώθηκε μέσα από δολοφονίες, την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών και έναν μακρύ κατάλογο άλλων επεισοδίων. Αλλά η προπαγάνδα της πράξης είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Αυτό που κάνω εγώ, και αυτό που κάνει ο συγκατηγορούμενός μου στην ίδια δίκη, με τα λόγια μας, είναι προπαγάνδα διά της πράξης – αυτό είναι το θέμα: ότι όλα ξεπερνούν κατά πολύ την απλή άσκηση βίας, και συγκεκριμένα εκρηκτικών μηχανισμών.
Πρέπει επίσης να επισημάνω ότι σε αυτή τη δίκη, καθώς και σε όλες τις άλλες ποινικές δίκες στις οποίες κατηγορήθηκα, καθώς και σε εκείνες εναντίον συντρόφων τόσο στη Χιλή όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου που υπήρξα θεάτρια, το πολιτικό μας όραμα πάντα εξομοιωνόταν με εγκληματικές πράξεις και νομίζω ότι είναι τουλάχιστον περίεργο ότι αυτή η ερευνητική πτυχή πάντα αρνούνταν, διαφορετικά ποιο θα ήταν το νόημα της κατάσχεσης δεκάδων, για να μην πω εκατοντάδων, βιβλίων, εκατοντάδων ή χιλιάδων φυλλαδίων, αφισών, φυλλαδίων κ.λπ. Δεν καταλαβαίνω αν δεν έχει άλλον σκοπό από το να μελετήσει την αντίληψή μας για τον κόσμο ή τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ή τη σύγκρουση με την κυριαρχία, και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η πτυχή πάντα αρνείται.
Όπως έχω ήδη πει, είμαι αναρχική, άρα εχθρός κάθε μορφής κυριαρχίας, υποταγής ή καταπίεσης μέσω οποιασδήποτε εξουσιαστικής δομής, για την οποία το κράτος, σε όλες τις μορφές και παραστάσεις του, είναι παράνομο. Ξεκινώντας από την ιδέα ότι αυτό, το ίδιο το Κράτος, δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε ξεκινώντας από την ιδέα του κοινού καλού ή τουλάχιστον του καλού της μεγάλης πλειοψηφίας, η οποία απέχει πολύ από την αλήθεια, ζω σε έναν κόσμο όπου μια προνομιούχα ομάδα υπάρχει εις βάρος της δυστυχίας της μεγάλης πλειοψηφίας. Η οικοδόμηση μορφών που είναι ανταγωνιστικές προς τις σχέσεις εξουσίας είναι απαραίτητη για την πλήρη ανάπτυξη όλων των κατοίκων αυτού του κόσμου, ανθρώπων και ζώων.
Τέλος, μπορώ να πω σε όλους εδώ ότι περιμένω την ετυμηγορία αυτού του δικαστηρίου αρκετά ήρεμα, διότι γνωρίζω ότι οι ιδέες της χειραφέτησης στις οποίες έχω αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου ξεπερνούν τον εαυτό μου.
Τέλος, στους παρόντες και σε όλους τους συντρόφους μου εδώ, καθώς και σε όσους ακούσουν ή διαβάσουν τα λόγια μου αργότερα, μπορώ να πω ότι μέχρι την τελευταία μου πνοή, θα φωνάζω πάντα: θάνατος στο κράτος και ζήτω η αναρχία!
[6 Νοεμβρίου 2023]
Πηγή: Act for freedom now!
Μετάφραση: Ευλογημένη Η Φλόγα
