Η αναμφισβήτητη κρίση που διέρχεται σήμερα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εκδηλώνεται με μια οικονομία που βασίζει τον πλούτο της στον πόλεμο, στη ληστεία και τη λεηλασία του πλούσιου σε εμπορεύματα παγκόσμιου Νότου και στην όξυνση της ταξικής πάλης.
Ενώ είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός αναζητά συνεχώς “εναλλακτικές” λύσεις που θα εξασφαλίσουν τη συνέχισή του, συχνά επιτυγχάνοντας να τις βρει και δημιουργώντας έτσι νέες τσέπες κέρδους για την αγορά, είναι επίσης αλήθεια ότι η κρίση των πόρων και ιδιαίτερα η σημερινή κλιματική κρίση δεν θα παραχωρήσουν για πολύ καιρό εναλλακτικές λύσεις σε αυτή την παρασιτική παρουσία.
Η κρίση των εμπορευμάτων δεν επηρεάζει μόνο την παραγωγή δευτερογενών καταναλωτικών αγαθών στην τεχνολογία, τον πόλεμο και την ψηφιακή βιομηχανία, αλλά και πρωτογενείς πόρους όπως το νερό. Αυτό οδηγεί όχι μόνο σε αλλαγή των γεωπολιτικών ρυθμίσεων, αλλά και σε εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών, όπως αναδεικνύει το παράδειγμα των ταμιευτήρων στη Γαλλία ή των ορυχείων στη Γερμανία. Αντικειμενικά, ακόμη και στην Ιταλία, πέρα από τις προφανείς αδυναμίες των πρωτοβουλιών της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, το “κυνήγι του μεταλλεύματος” ή τα υπολειμματικά αποθέματα φυσικού αερίου επιτείνουν την εξορυκτική μηχανή των αδίστακτων πολυεθνικών που καταστρέφουν εδάφη για να αυξήσουν τα κέρδη τους, με την εύνοια των κρατικών παραχωρήσεων.
Αλλά η κρίση της παραγωγής είναι μια πιθανή προοπτική σήμερα, γι’ αυτό και τα κράτη οργανώνονται σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους και να αποτρέψουν ριζοσπαστικούς αγώνες και μορφές εσωτερικού ανταρτοπόλεμου.
Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται η αυταρχική στροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιταλία και αλλού, η οποία είναι εμφανής αφενός στην υιοθέτηση οικονομικών και “κοινωνικών” πολιτικών που στοχεύουν στην ολοένα και μεγαλύτερη ταξική εκμετάλλευση και αφετέρου στην αυστηροποίηση της καταστολής κατά των πολιτικών εγκλημάτων.
Την τελευταία περίοδο η αυταρχική στροφή που έχει πάρει το κράτος έχει χαρακτηρίσει σαφώς και έντονα την αποκλειστικά πολιτική ανάγνωση των κοινωνικών γεγονότων και αγώνων εισχωρώντας ακόμη και στις δικαστικές σφαίρες. Έχει καθορίσει έντονα τη χρήση της καταστολής με την εφαρμογή τιμωρητικών μέσων που παραμένουν αντικειμενικό πρόβλημα για τους πολιτικούς κρατούμενους, όπως το 41 bos, η εχθρότητα και τα εγκλήματα που αυθαίρετα επανερμηνεύονται, αναδιατυπώνονται και χρησιμοποιούνται εκδικητικά ως σφαγή και συνεταιριστικά εγκλήματα.
Ιδιαίτερα όσον αφορά τη φυλακή, αυτό το πολιτικό και θεσμικό κλίμα βρήκε αντίσταση και αντιπαράθεση με τη μάχη του αναρχικού συντρόφου Alfredo Cospito, ο οποίος αμφισβήτησε τον αλεξικέραυνο χαρακτήρα αυτών των πολιτικών ελιγμών. Αφυπνίζοντας αδρανείς συνειδήσεις, κατάφερε να πυροδοτήσει ένα κίνημα αγώνα που μετέτρεψε την πράξη της απεργίας πείνας του Alfredo σε δυνητική ενέργεια, διαδίδοντας τα αποτελέσματά της. Ο αγώνας του Alfredo ενάντια στο 41 bis και την εχθρική ισόβια φυλάκιση κατάφερε να μπλοκάρει αυτό το κατασταλτικό σπιράλ, γκρεμίζοντας το τείχος της σιωπής και της αδιαφορίας. Ένα εξαιρετικό σημείο εκκίνησης, διότι ο αγώνας δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο. Η διεθνής κινητοποίηση πέτυχε την απομάκρυνση του Αλφρέντο από την ποινή της εχθρικής ισόβιας κάθειρξης, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα μια άποψη ενάντια στη φυλάκιση, μαζί με τους επαναστάτες κρατούμενους. Αυτό παραμένει επίσης πολύ σημαντικό σήμερα, γιατί καθιστά μάταιες τις προσπάθειες που εμψυχώνουν αρκετές πρόσφατες αντι-αναρχικές επιχειρήσεις, δηλαδή την ποινικοποίηση της θεωρητικής και πρακτικής αρχής της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους.
Η ίδια αρχή που ποινικοποιείται εκ νέου στην έρευνα κατά την οποία ένας αναρχικός σύντροφος κατηγορείται για κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών υλών και απόπειρα κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών, μετά από μια κατασταλτική επιχείρηση του Μαρτίου 2022 από τη DIGOS [Γενική Διεύθυνση Ερευνών και Ειδικών Επιχειρήσεων] και τη ROS [Ειδικές Επιχειρήσεις Καραμπινιέρων] στη Γένοβα. Η επιχείρηση οδήγησε στις 16 Μαρτίου 2022 στη σύλληψη και των δύο στη Ρώμη, στην επακόλουθη απελευθέρωση για τον έναν σύντροφο και στην κατ’ οίκον κράτηση με όλους τους περιορισμούς που εξακολουθούν να ισχύουν για τον άλλο σύντροφο.
Η δίκη, σύμφωνα με την τακτική διαδικασία, ανοίγει το πρωτοβάθμιο στάδιο της δίκης με ακρόαση στις 16 Μαΐου στις 9 π.μ. στο δικαστήριο της Γένοβας, όπου θα μιλήσουν οι μάρτυρες του εισαγγελέα. Οι επόμενες ακροάσεις έχουν προγραμματιστεί για τις 7 και 8 Ιουνίου για τους συμβούλους υπεράσπισης και τη συζήτηση, ενώ η απόφαση σε πρώτο βαθμό είναι πιθανό να εκδοθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Η αδιαφορία για την αδικία και η υπεκφυγή, ή η απομόνωση των ίδιων των εκμεταλλευόμενων, αφήνει περαιτέρω έδαφος για το χάσμα που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στο έδαφος των κοινωνικών συγκρούσεων – ένα περαιτέρω κενό που παραχωρεί πολιτικό χώρο στις επιδεινούμενες συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης, στην καταπίεση της πατριαρχίας, στις ρατσιστικές πολιτικές ή λογικές που θεωρούν τους μετανάστες χρήσιμη εργατική δύναμη και τη Γη θησαυροφυλάκιο για το κεφάλαιο προς λεηλασία.
Η αλληλεγγύη με τους επαναστάτες κρατούμενους είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που επιστρέφουν στον αποστολέα τις απόπειρες ρευστοποίησης των επαναστατικών αγώνων στη λήθη του παρελθόντος και τις αόριστες επιθυμίες να σπρώξουν το σήμερα μέσω της καταστολής και της κρατικής βίας, στην εκ των προτέρων αποστασιοποίηση των μελλοντικών γενεών.
Ως εκ τούτου, επαναλαμβάνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους φυλακισμένους και τους συντρόφους που αντιμετωπίζουν την καταστολή.
ΔΎΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΎΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΎ ΠΟΛΈΜΟΥ!
ΑΓΏΝΑ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ!
PDF: Aggiornamenti sul processo di Genova a Gianluca ed Evelin
Πηγή: La Nemesi
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
