Παραδεχτείτε το, η πολιτική σας είναι πολύ βαρετή. Ξέρετε ότι είναι αλήθεια. Αλλιώς, γιατί όλοι φρικάρουν όταν λέτε αυτή τη λέξη; Γιατί η προσέλευση στις συναντήσεις της ομάδας συζήτησης της αναρχοκομμουνιστικής θεωρίας έχει πέσει στο χαμηλότερο σημείο όλων των εποχών; Γιατί το καταπιεσμένο προλεταριάτο δεν έχει έρθει στα συγκαλά του και δεν έχει συσπειρωθεί μαζί σας στον αγώνα σας για την παγκόσμια απελευθέρωση;
Ίσως, μετά από χρόνια αγώνα για την εκπαίδευσή τους σχετικά με τη θυματοποίησή τους, έχετε φτάσει να τους κατηγορείτε για την κατάστασή τους. Μάλλον θέλουν να αλεστούν κάτω από το τακούνι του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού – διαφορετικά γιατί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τους πολιτικούς σας σκοπούς; Γιατί δεν έχουν συσπειρωθεί ακόμη μαζί σαςστο να αλυσοδεθούν σε καστανοκόκκινα έπιπλα, στο να φωνάζουν συνθήματα σε προσεκτικά σχεδιασμένες και ενορχηστρωμένες διαμαρτυρίες και στο να συχνάζουν σε αναρχικά βιβλιοπωλεία; Γιατί δεν έχουν καθίσει και δεν έχουν μάθει όλη την ορολογία που είναι απαραίτητη για την πραγματική κατανόηση της πολυπλοκότητας της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας;
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική σας είναι βαρετή γι’ αυτούς, επειδή είναι πραγματικά αδιάφορη. Ξέρουν ότι οι απαρχαιωμένες μορφές διαμαρτυρίας σας – οι πορείες σας, οι πινακίδες που κρατάνε στα χέρια και οι συγκεντρώσεις – είναι πλέον ανίσχυρες στο να επιφέρουν πραγματική αλλαγή, επειδή έχουν γίνει τόσο προβλέψιμο μέρος του status quo. Ξέρουν ότι η μετα-μαρξιστική σας ορολογία είναι ξενερωτική επειδή είναι πραγματικά μια γλώσσα απλής ακαδημαϊκής διαμάχης, όχι ένα όπλο ικανό να υπονομεύσει τα συστήματα ελέγχου. Ξέρουν ότι οι εσωτερικές σας διαμάχες, οι αποσχιστικές σας ομάδες και οι ατελείωτες διαμάχες για εφήμερες θεωρίες δεν μπορούν ποτέ να επιφέρουν καμία πραγματική αλλαγή στον κόσμο που βιώνουν καθημερινά. Ξέρουν ότι ανεξάρτητα από το ποιος είναι στα γραφεία, ποιοι νόμοι υπάρχουν στα βιβλία, κάτω από ποιους «ισμούς» βαδίζουν οι διανοούμενοι, το περιεχόμενο της ζωής τους θα παραμείνει το ίδιο. Αυτοί – εμείς – ξέρουν/με ότι η πλήξη μας είναι απόδειξη ότι αυτές οι «πολιτικές» δεν είναι το κλειδί για οποιαδήποτε πραγματική μεταμόρφωση της ζωής. Για τη ζωή μας είναι ήδη αρκετά βαρετή!
Και το ξέρετε κι εσείς. Για πόσους από εσάς η πολιτική είναι μία ευθύνη; Κάτι με το οποίο ασχολείστε επειδή αισθάνεστε ότι πρέπει, ενώ κατά βάθος υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που θα προτιμούσατε να κάνετε; Η εθελοντική σας εργασία – είναι πράγματι η πιο αγαπημένη σας ασχολία ή την κάνετε από αίσθημα υποχρέωσης; Γιατί πιστεύετε ότι είναι τόσο δύσκολο να παρακινήσετε τους άλλους να προσφέρουν εθελοντική εργασία όπως κάνετε εσείς; Μήπως είναι, πάνω απ’ όλα, ένα αίσθημα ενοχής που σας ωθεί να εκπληρώσετε το «καθήκον» σας να είστε πολιτικά ενεργοί; Ίσως νοστιμεύετε το «έργο» σας προσπαθώντας (συνειδητά ή όχι) να μπλέξετε με τις αρχές, να συλληφθείτε: όχι επειδή αυτό θα εξυπηρετήσει πρακτικά τον σκοπό σας, αλλά για να κάνετε τα πράγματα πιο συναρπαστικά, για να ανακτήσετε λίγο από τον ρομαντισμό ταραγμένων εποχών που έχουν περάσει προ πολλού. Έχετε νιώσει ποτέ ότι συμμετέχετε σε μια τελετουργία, μια μακρόχρονη παράδοση περιθωριακής διαμαρτυρίας, που στην πραγματικότητα χρησιμεύει μόνο για να ενισχύσει τη θέση του κυρίαρχου ρεύματος; Έχετε ποτέ λαχταρήσει κρυφά να ξεφύγετε από τη στασιμότητα και την πλήξη των πολιτικών σας «ευθυνών»;
Δεν είναι να απορεί κανείς που κανένας δεν σας έχει ακολουθήσει στις πολιτικές σας προσπάθειες. Ίσως λέτε στον εαυτό σας ότι είναι σκληρή, άχαρη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Η απάντηση λοιπόν είναι ΟΧΙ.
Στην πραγματικότητα, μας κάνετε πραγματικά κακό με την κουραστική, ανιαρή πολιτική σας. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την πολιτική. ΟΧΙ η πολιτική της αμερικανικής «δημοκρατίας» και του νόμου, του ποιος εκλέγεται πολιτειακός νομοθέτης για να υπογράψει τα ίδια νομοσχέδια και να διαιωνίσει το ίδιο σύστημα. Όχι η πολιτική του αναρχικού του στυλ «ασχολήθηκα με τη ριζοσπαστική αριστερά επειδή μου αρέσει να τσακώνομαι για ασήμαντες λεπτομέρειες και να γράφω ρητορικά για μια ανέφικτη ουτοπία». Όχι η πολιτική οποιουδήποτε ηγέτη ή ιδεολογίας που απαιτεί να κάνεις θυσίες για τον «σκοπό». Αλλά η πολιτική των καθημερινών μας ζωών. Όταν διαχωρίζεις την πολιτική από τις άμεσες, καθημερινές εμπειρίες των μεμονωμένων ανδρών και γυναικών, γίνεται εντελώς αδιάφορη. Πραγματικά, γίνεται η ιδιωτική σφαίρα των πλούσιων, άνετων διανοουμένων, οι οποίοι μπορούν να ασχολούνται με τέτοια μουντά, θεωρητικά πράγματα. Όταν εμπλέκεστε στην πολιτική από κάποιο αίσθημα υποχρέωσης και μετατρέπετε την πολιτική δράση σε μια βαρετή ευθύνη και όχι σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι που αξίζει τον κόπο για τον ίδιο του τον εαυτό, διώχνετε τους ανθρώπους των οποίων η ζωή είναι ήδη πολύ βαρετή για περισσότερη πλήξη. Όταν μετατρέπετε την πολιτική σε ένα άψυχο πράγμα, ένα πράγμα χωρίς χαρά, μια τρομερή ευθύνη, γίνεται απλώς ακόμη ένα βάρος για τους ανθρώπους, αντί για ένα μέσο που ξαλαφραίνει τους ανθρώπους. Και έτσι καταστρέφετε την ιδέα της πολιτικής για τους ανθρώπους για τους οποίους θα έπρεπε η πολιτική να είναι πιο σημαντική. Γιατί όλοι έχουν ένα μερίδιο στο να εξετάζουν τη ζωή τους, να αναρωτιούνται τι θέλουν από τη ζωή και πώς μπορούν να το αποκτήσουν. Αλλά κάνετε την πολιτική να τους φαίνεται σαν ένα μίζερο, αυτοαναφορικό, άσκοπο μεσοαστικό / μποέμικο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ζωή που ζουν.
Τι πρέπει να είναι πολιτικό; Το αν απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε για να εξασφαλίσουμε τροφή και στέγη. Αν αισθανόμαστε ότι οι καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις με τους φίλους, τους γείτονες και τους συναδέλφους μας είναι ικανοποιητικές. Αν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα με τον τρόπο που επιθυμούμε. Και η «πολιτική» δεν θα πρέπει να συνίσταται στην απλή συζήτηση αυτών των ερωτημάτων, αλλά στην άμεση δράση για τη βελτίωση της ζωής μας στο άμεσο παρόν. Να ενεργούμε με τρόπο που να είναι ο ίδιος διασκεδαστικός, συναρπαστικός, χαρούμενος – διότι η πολιτική δράση που είναι πληκτική, κοπιαστική και καταπιεστική μπορεί μόνο να διαιωνίσει την πλήξη, την κούραση και την καταπίεση στη ζωή μας. Δεν πρέπει να σπαταλάμε άλλο χρόνο για να συζητάμε για θέματα που θα είναι άσχετα όταν θα πρέπει να ξαναπάμε στη δουλειά την επόμενη μέρα. Όχι άλλες προβλέψιμες τελετουργικές διαμαρτυρίες που οι αρχές γνωρίζουν πολύ καλά πώς να τις αντιμετωπίσουν – όχι άλλες βαρετές τελετουργικές διαμαρτυρίες που δεν θα ακούγονται σαν ένας συναρπαστικός τρόπος να περάσει κανείς ένα Σαββατιάτικο απόγευμα σε πιθανούς εθελοντές – είναι σαφές ότι αυτά δεν θα μας οδηγήσουν πουθενά. Ποτέ ξανά δεν θα «θυσιαστούμε για τον σκοπό». Γιατί εμείς οι ίδιοι, η ευτυχία στη δική μας ζωή και στη ζωή των συνανθρώπων μας, πρέπει να είναι ο σκοπός μας!
Αφού κάνουμε την πολιτική ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Αλλά από μια μουντή, απλώς θεωρητική ή/και τελετουργική πολιτική, τίποτα αξιόλογο δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δείχνουμε κανένα ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων, των ζώων ή των οικοσυστημάτων που δεν έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μας στην καθημερινή μας ζωή. Αλλά η βάση της πολιτικής μας πρέπει να είναι συγκεκριμένη: πρέπει να είναι άμεση, πρέπει να είναι προφανές σε όλους γιατί αξίζει τον κόπο, πρέπει να είναι από μόνη της διασκεδαστική. Πώς μπορούμε να κάνουμε θετικά πράγματα για τους άλλους, αν εμείς οι ίδιοι δεν απολαμβάνουμε τη δική μας ζωή;
Για να το θέσουμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο: ένα απόγευμα στο οποίο θα μαζεύουμε τρόφιμα από επιχειρήσεις που τα πετάνε και που θα τα σερβίρουμε σε πεινασμένους ανθρώπους και σε ανθρώπους που έχουν κουραστεί να εργάζονται για να πληρώνουν φαγητό – αυτό είναι καλή πολιτική δράση, αλλά μόνο αν το απολαμβάνετε. Αν το κάνεις με τους φίλους σου, αν γνωρίζεις νέους φίλους ενώ το κάνεις, αν ερωτευτείς ή ανταλλάξεις αστείες ιστορίες ή απλά νιώθεις περήφανος που βοήθησες μια γυναίκα διευκολύνοντας τις οικονομικές της ανάγκες, αυτό είναι καλή πολιτική δράση. Από την άλλη πλευρά, αν περάσετε το απόγευμα γράφοντας μια οργισμένη επιστολή σε μια άγνωστη αριστερή φυλλάδα διαμαρτύροντας για τον τρόπο που ο αρθρογράφος χρησιμοποίησε τον όρο «αναρχοσυνδικαλιστής», αυτό δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα, και το ξέρετε.
Ίσως ήρθε η ώρα για μια νέα λέξη για την «πολιτική», αφού έχετε κάνει τόσο μεγάλη βρισιά την παλιά. Γιατί κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται όταν μιλάμε για κοινή δράση για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Και έτσι σας παρουσιάζουμε τα αιτήματά μας, τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα και πρέπει να ικανοποιηθούν το συντομότερο δυνατό – γιατί δεν πρόκειται να ζήσουμε για πάντα, έτσι δεν είναι;
- Να ξανακάνουμε την πολιτική σχετική με την καθημερινή εμπειρία της ζωής μας. Όσο πιο μακριά βρίσκεται το αντικείμενο του πολιτικού μας ενδιαφέροντος, τόσο λιγότερο θα έχει σημασία για εμάς, τόσο λιγότερο πραγματικό και πιεστικό θα μας φαίνεται και τόσο πιο κουραστική θα είναι η πολιτική.
- Κάθε πολιτική δραστηριότητα πρέπει να είναι χαρούμενη και συναρπαστική από μόνη της. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τη βαρεμάρα με περισσότερη βαρεμάρα.
- Για να επιτευχθούν αυτά τα δύο πρώτα βήματα, πρέπει να δημιουργηθούν εντελώς νέες πολιτικές προσεγγίσεις και μέθοδοι. Οι παλιές είναι ξεπερασμένες, παρωχημένες. Ίσως να μην ήταν ΠΟΤΕ καλές, και γι’ αυτό ο κόσμος μας είναι έτσι όπως είναι τώρα.
- Καλή διασκέδαση! Δεν υπάρχει ποτέ καμία δικαιολογία για να βαριέστε … ή να πλήττεστε!
Ελάτε μαζί μας για να κάνουμε την «επανάσταση» ένα παιχνίδι – ένα παιχνίδι που παίζεται με τα υψηλότερα στοιχήματα που έχουν παιχτεί ποτέ, αλλά ένα χαρούμενο, ξέγνοιαστο παιχνίδι παρ’ όλα αυτά!
Μετάφραση : ΔΟ ΕΗΦ
