Τα ξημερώματα της εξηκοστής ημέρας της απεργίας πείνας του αναρχικού Alfredo Cospito ενάντια στο 41 bis και την εχθρική ισόβια κάθειρξη, δύο σύντροφοι κατέλαβαν έναν γερανό στο κέντρο της Μπολόνια και ανήρτησαν ένα πανό που έγραφε «Το 41 bis σκοτώνει. Ελευθερ;ία στον Alfredo. Ελευθερία στους πάντες. Θάνατος στο κράτος.» Άλλοι σύντροφοι βρίσκονται περιφρούρηση κάτω από τον γερανό.
Επί εξήντα μέρες, σε κάθε γωνιά του κόσμου, υπήραξαν πρωτοβουλίες και δράσεις αλληλεγγύης στον Alfredo και στους κρατούμενους που ξεκίνησαν μαζί του αυτήν την απεργία πείνας. Εδώ και δεκαοχτώ μέρες, το Δικαστήριο Επιτήρησης στην Ρώμη – που κλήθηκε να αποφανθεί για την φυλάκιση του Alfredo βάσει του καθεστώτος 41 bis – έχει οχυρωθεί σε μια εκκωφαντική σιωπή. Κάθε μέρα που περνάει, η ζωή του συντρόφου μας κινδυνεύει όλο και περισσότερο. Ο Alfredo είναι αποφασισμένος να συνεχίσει αυτήν την μάχη μέχρι τέλους.
Είναι στο χέρι όλων μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε στο πλευρό του και να δώσουμε φωνή στους εχθρούς του κράτους που θα ήθελαν να σωπάσουν στις φυλακές.
Το κράτος είναι σφαγέας και δολοφόνος.
Το 41 bis και η εχθρική ισόβια κάθειρξη αποτελούν βασανιστήρια.
Ελάτε μαζί μας κάτω από τους δύο πύργους!
Ενημέρωση* Γύρω στις 5 μ.μ., οι σύντροφοι κατέβηκαν από τον γερανό. Τους περίμενε η περιφρούρηση εν μέσω επευφημιών, η οποία λίγο αργότερα μετατράπηκε σε μια μικρή πορεία στους δρόμους του κέντρου.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO
Από τις 20 Οκτωβρίου, ο Alfredo Cospito, σύντροφος αναρχικός κρατούμενος στις Ιταλικές φυλακές από το 2012, πραγματοποιεί απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς 41 bis στο οποίο υπόκειται.
Το Ιταλικό κράτος τον φιμώνει από τον Μάιο του τρέχοντος έτους από τον τότε υπουργό δικαιοσύνης Cartabia. Η σκληρή φυλακή συνδέεται συνήθως με την Μαφία, στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν περισσότεροα για όποιον θέλει να ξεπεράσει το κατώφλι της «αντιμαφιόζικης» ρητιροικής. Το 41 bis που έχει θεσπιστεί ονομαστικά για να αποτρέψει την επικοινωνία των φυλακσιμένων ηγετών εγκληματικών οργανώσεων με εξωτερικούς συνεργάτες, αποτελεί στην πραγματικότητα μια μορφή βασανιστηρίων. Οι 23 ώρες απόλυτης απομόνωσης σε ένα κελί 2×3 μέτρα, ο παλιός αέρας σε τσιμεντένιους λάκκους, που αποτελούνται από πολύ μικρές ομάδες κρατούμενων, οι οποίες μπορού να αλλάζουν κατά την κρίση της διοίκησης της φυλακής, η λογοκρισία και η απαγόρευση της αλληλογραφίας, η μείωση των κλήσεων και των συναντήσεων με μέλη της οικογένειας, η ασφυκτική επιτήρηση, η αισθητηριακή στέρηση και όλα τα άλλα σχετικά με αυτό το καθεστώς είναι μέσα βασανιστηρίων, δηλαδή βία που ασκείται για να επιτύχει την αποστασιοποίηση και, ακόμη χειρότερα, την μετάνοια, την συνεργαία, την μετατροπή του ατόμου που υποβάλλεται σε βασανιστήρια σε εργαλείο στην πλήρη διάθεση των ερευνητών.
O Alfredo είναι ένας από τους περίπου 750 που υποβάλλονται σε αυτά τα βασανιστήρια στις φυλακές. Καταλήγει εκεί επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχει συμμετάσχει στον δημόσιο διάλογο του αναρχικού χώρου με έντονα λόγια που το Κράτος θεωρεί επικίνδυνα. Λέξεις που μιλούν για επαναστατική βία, ενάντια στα αφεντικά που εκμεταλλεύονται, στους πράκτορες του Κράτους που κρίνουν, στους πολιτικούς που καθορίζουν και υποδαυλίζουν το μίσος για να αρπάξουν ψήφους.
Αυτά είναι τα λόγια κάποιου που έχει ασκήσει αυτήν την βία και μιλάει γι’ αυτήν με γνώση, αφού την εκτόξευσε, με το όπλο στο χέρι, στα πόδια ενός στελέχους της Ansaldo Nucleare το 2012, την χρονιά της καταστροφής στην Φουκουσίμα, και ακριβώς σε κάποιον που εξήγαγε την πυρηνική ενέργεια αυτής της καταστροφής σε όλη την Ευρώπη και θα ήθελε να την φέρει πίσω στην Ιταλία.
Αυτήν την στιγμή αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη, την θανατική ποινή δηλαδή που ένα υποκριτικό κράτος αποφάσισε να διατηρήσει με άλλες μορφές. Όλα αυτά για δύο βόμβες μπροστά από έναν στρατώνα των Καραμπινιέρων, στο Κούνεο, το 2006. Μια δράση χωρίς θανάτους ή τραυματισμούς, αλλά με την ξεκάθαρη βούληση να γίνει κατανοητό σε όσους σε αυτήν την χώρα είναι εντεταλμένοι από τον νόμο να ασκούν βία ότι αυτή η βία δεν είναι απαραίτητα μονόπλευρη. «Σφαγή (sic!) κατά της ασφάλειας του κράτους», το πιο σοβαρό έγκλημα στο Ιταλικό νομικό σύστημα, για το οποίο ο Alfredo και η Anna, μια ακόμη φυλακισμένη αναρχική συντρόφισσα συντρόφισσα, χρεώνονται ενώ είναι εκείνοι από την ίδια τους την φύση που είναι πραγματικά σφαγείς και ότι οι σφαγές αυτές βασίζεται καθημερνά και ιστορικά το κράτος. Οι θάνατοι στην δουλειά, στις φυλακές, στα σύνορα, στην Μεσόγειο, στα RSA και στα νοσοκμεία, οι σφαγές στην Piazza Fontana, στον σταθμό της Μπολόνια, στην Piazza della Loggia, οι πόλεμοι στα Βαλκάνια, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη, στην Ουκρανία, ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να προσθέσει κι άλλα στην λίστα. Μια λίστα για να ξεκαθαριστεί ποιος σε αυτήν την χώρα πραγματοποιεί τις σφαγές και για να ξεκαθαριστεί επίσης ότι οι αναρχικοί και οι αναρχικές, ακόμη και με βία, αγωνίζονται ενάντια στους υπέυθυνους για όλα αυτά καθημερινά και ιστορικά, δηλαδή σήμερα και για πάντα.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ALFREDO
ΟΧΙ ΣΤΟ 41 BIS
Αναρχικοί και αναρχικές
