Ο χειμώνας του κεφαλαίου
Οι εκλογές του Σαββατοκύριακου ήταν πολύ σημαντικές για την μοίρα της Ευρώπης. Όχι, δεν μιλάμε για την άθλια διεξαγωγή του ιταλικού γύρου των εκλογών, αλλά για τα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν σε ορισμένα κατεχόμενα εδάφη της Ουκρανίας για την προσάρτηση στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Μαζί τους, ο πληρεξούσιος και περιφερειακός « παγκόσμιος πόλεμος » που διεξάγεται μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ παίρνει μια επίσημη τροπή με σημαντικές πρακτικές συνέπειες. Από τη στιγμή που το Ντονμπάς, η Χερσώνα και η Ζαπορόζιε γίνονται επίσημα μέρος της Ρωσίας, το καθεστώς του Πούτιν μπορεί να ισχυριστεί ότι οποιαδήποτε ουκρανική επίθεση στα εδάφη αυτά θα εκλαμβάνεται ως επίθεση στην ίδια τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα είναι η διαταγή για γενική κινητοποίηση, η κήρυξη στρατιωτικού νόμου και η μετατροπή της βιομηχανίας της σε πολεμική οικονομία για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Με αυτή τη στρατηγική στροφή, η ρωσική κυβέρνηση απομακρύνεται από τη ρητορική της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης – ένας νεολογισμός που εμπνέεται από τις « διεθνείς αστυνομικές αποστολές », τις « ειρηνευτικές αποστολές », τους « ανθρωπιστικούς πολέμους » και άλλες ευφάνταστες εξορμήσεις του Doctor Strangelove της πολύπαθης Δύσης – προς την κήρυξη ευθέως πολέμου. Αποδεικνύοντας τη φαραωνική φύση κάθε εκλογικού μηχανισμού, ο οποίος φωτογραφίζει πάντοτε τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των κυρίαρχων και ποτέ μια αφηρημένη όσο και ανύπαρκτη « λαϊκή βούληση », ο Πούτιν διέταξε μερική κινητοποίηση πριν ακόμη γνωρίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ανακαλώντας τις πρώτες τριακόσιες χιλιάδες εφέδρων.
Από τώρα και στο εξής, όσα κράτη εξοπλίζουν το καθεστώς του Κιέβου εδώ και μήνες και του επέτρεψαν να αντισταθεί τόσο αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί με απροσδόκητες επιτυχίες, γίνονται συνυπεύθυνα. Όσοι εξοπλίζουν ένα κράτος στο οποίο έχει κηρυχθεί επίσημα πόλεμος βρίσκονται (σχεδόν) και αυτοί σε πόλεμο. Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει τώρα να αναλάβουν την ευθύνη για μια σύγκρουση την οποία τροφοδότησαν με κάθε μέσο, με στόχο την αφαίμαξη του ρωσικού εχθρού, ελπίζοντας να πετύχουν τα μέγιστα αποτελέσματα με την ελάχιστη προσπάθεια, δηλαδή στέλνοντας στον θάνατο ουκρανικούς ασκαρίους1.
Αντί να εξαντληθούμε στις κομματικές αναγνώσεις των δικαστικών επιστολογράφων και των αντίπαλων υποστηρικτών, τις οποίες ως διεθνιστές και εχθροί κάθε κράτους δεν μπορούμε παρά να απορρίψουμε, επαναλαμβάνοντας την εχθρότητά μας εναντίον όλων των πλευρών του πολέμου, αξίζει να σταθούμε σε μερικές σκέψεις.
Το πρώτο. Η ρωσική κυβέρνηση έκανε σίγουρα ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα. Η προσάρτηση αυτών των εδαφών σημαίνει περαιτέρω δραματοποίηση μιας ενδεχόμενης ήττας (για να πάρουμε ένα παράδειγμα, σαφώς υπερβολικό, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τη γεωπολιτική τραγωδία αν οι ΗΠΑ έχαναν ξανά το Τέξας σε έναν πόλεμο με το Μεξικό). Αυτό σημαίνει να ποντάρουν τα πάντα για να αποφύγουν μια τέτοια ήττα. Αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που επιφέρει αυτή η έκπτωση όταν μιλάμε για την κορυφαία πυρηνική δύναμη του κόσμου. Η ίδια η επιλογή μιας γενικής κινητοποίησης φέρνει μαζί της, ως άμεση συνέπεια, την έλευση του πολέμου στα σπίτια εκατομμυρίων Ρώσων πολιτών. Μέχρι τώρα, ο Πούτιν έπαιζε τον « Αμερικανό », διεξάγοντας έναν μακρινό πόλεμο, ενώ προσπαθούσε να διατηρήσει μια κανονική, άνετη ζωή για τους πολίτες στις μεγάλες πόλεις- στέλνοντας καρτ ποστάλ στο σπίτι και παίρνοντας μακριά, ίσως για να μην επιστρέψουν ποτέ, εκατομμύρια γιους, συζύγους και αδελφούς, έρχεται σε ριζική ρήξη με αυτή την εικόνα. Αυτό σημαίνει επίσης ριζοσπαστικοποίηση του εσωτερικού μετώπου και της εναντίωσης στον πόλεμο, η οποία, όπως μας δείχνουν οι μεγάλες διαδηλώσεις στους δρόμους και οι δεκάδες άμεσες ενέργειες σαμποτάζ και δυσαρέσκειας, είναι πολύ ισχυρή στη χώρα.
Ο δεύτερος προβληματισμός. Ενώ αυτό αντιπροσωπεύει ένα ακόμη σημαντικό βήμα προς έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο, εξακολουθεί να υπάρχει ένα σημαντικό αντισταθμιστικό στοιχείο σε αυτό το σενάριο. Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο η Ρωσία είναι ισχυρή σήμερα, αυτό έγκειται στο μέτωπο της ενέργειας. Ο επερχόμενος χειμώνας θα της δώσει πρόσθετη δύναμη. Σαφώς αυτό δεν συμβαδίζει με έναν πυρηνικό πόλεμο: ένας πυρηνικός πόλεμος εξ ορισμού μπορεί να διαρκέσει μόνο λίγες ημέρες, μετά τις οποίες θα εξαφανίσει αν όχι το ανθρώπινο γένος, τουλάχιστον τον σημερινό πολιτισμό του. Αντίθετα, ο μοχλός του φυσικού αερίου είναι αποτελεσματικός αν προσπαθήσει να παρατείνει την τρέχουσα κατάσταση μέσω του χειμώνα, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να καταρρεύσει η ευρωπαϊκή οικονομία. Αλλά για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο πρώτα να σταματήσει η ουκρανική αντεπίθεση πριν καταφέρει να περάσει, και μετά να επιστρατεύσει αμέσως εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες.
Από αυτούς τους δύο προβληματισμούς μπορούμε να συμπεράνουμε την πιθανή εξέλιξη της τρέχουσας σύγκρουσης τους επόμενους μήνες: την επίσημη κήρυξη πολέμου στην Ουκρανία και στη συνέχεια την κινητοποίηση εκατομμυρίων στρατιωτών για τη σταθεροποίηση του μετώπου- ταυτόχρονα την κήρυξη μποϊκοτάζ κάθε βιομηχανικής αλληλεπίδρασης με όλα εκείνα τα κράτη που υποστηρίζουν στρατιωτικά το καθεστώς του Κιέβου. Οι Ρώσοι στρατηγοί θα επικεντρωθούν και πάλι στον στρατηγό Χειμώνα, όπως και στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα και του Χίτλερ.
Πώς θα πρέπει να δράσει ο επαναστατικός αναρχισμός σε αυτή τη συγκυρία; Όπως έχουμε δηλώσει από την αρχή των εχθροπραξιών, είμαστε εχθροί κάθε κράτους, κάθε κυβέρνησης, ενάντια στους πολέμους τους που στέλνουν τους προλετάριους να πεθάνουν και να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον για τα συμφέροντα των μεγάλων ολιγαρχών. Η ηττοπαθής δράση μας πρέπει να στρέφεται ιδιαίτερα ενάντια στο « δικό μας » κράτος, ενάντια στη « δική μας » κυβέρνηση. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα κατέληγε αναπόφευκτα στον οπορτουνισμό. Οι Ρώσοι αναρχικοί, και μαζί με αυτούς ένα ακόμα μειοψηφικό αλλά όλο και πιο αποφασιστικό και ποσοτικά ραγδαία αυξανόμενο τμήμα της ρωσικής κοινωνίας, δίνουν το παράδειγμα με δεκάδες δράσεις διασαφισμού: σαμποτάζ σιδηροδρόμων, κάψιμο κέντρων στρατολόγησης, λιποταξίες και μαζικές αποδράσεις από τη χώρα. Πρέπει να παραδειγματιστούμε από το θάρρος τους, όχι βέβαια για να επιτεθούμε στα ρωσικά συμφέροντα στη Δύση, πράγμα που θα σήμαινε βοήθεια στο ευρωαμερικανικό μέτωπο, αλλά αντιδρώντας στις κυβερνήσεις μας, επιβραδύνοντας τη στρατιωτική τους κινητοποίηση.
Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν σοβαρές ευθύνες στην παρούσα κατάσταση. Όχι μόνο γενικά, με την επέκταση του ΝΑΤΟ να είναι πάνω απ’ όλα ο κύριος παράγοντας που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για αυτή την καταστροφή, αλλά και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ουκρανίας: Υποστηρίζοντας τις αντιρωσικές δυνάμεις στη χώρα αυτή, εξοπλίζοντας και εκπαιδεύοντας τοπικές ναζιστικές ομάδες, εντάσσοντας την ουκρανική οικονομία σε μια σφαίρα αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, φιμώνοντας και υποστηρίζοντας επεισόδια όπως το λιντσάρισμα συνδικαλιστών (Οδησσός, 2014) ή τη δολοφονία δεκάδων αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων και πολιτικών, καταπιέζοντας τους ρωσόφωνους πληθυσμούς στα ανατολικά. Από τον περασμένο Φεβρουάριο, υποστηρίζοντας με όλο και πιο ισχυρά όπλα, πληροφορίες, δορυφόρους και κυρώσεις τη μία πλευρά της σύγκρουσης. Στην πραγματικότητα, επομένως, μετατρέποντας τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σε παγκόσμιο πόλεμο, όπου η Ουκρανία ενεργεί ως πληρεξούσιος αντιπρόσωπος του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Το να είσαι διεθνιστής σε μια δυτική χώρα σημαίνει να αγωνίζεσαι για την ήττα του ΝΑΤΟ. Θα δράσουμε σε ένα πλαίσιο στο οποίο η πολεμική οικονομία θα μεταμορφώσει τις ζωές μας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν σχεδιάσει μια « θεραπεία αδυνατίσματος » για τον ερχόμενο χειμώνα, με την ελπίδα ότι οι οικονομίες τους θα επιβιώσουν από τη διακοπή των εισαγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου από τη Ρωσία. Τα μέτρα περιλαμβάνουν την αναγκαστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας, τη μείωση στην πηγή του όγκου της ηλεκτρικής ενέργειας για το σύνολο του πληθυσμού. Αυτό λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του πληθωρισμού που είναι πλέον εκτός ελέγχου. Ο αγώνας ενάντια στο κόστος ζωής πρέπει να αποκτήσει τη συνείδηση ότι είναι αγώνας ενάντια στον πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και για τους τοπικούς αγώνες ενάντια σε έργα όπως ο επαναεριοποιητής Piombino, ο TAP ή ο αγωγός φυσικού αερίου Snam.2
Όσον αφορά την Ιταλία, ο πόλεμος έχει ήδη εκτροχιάσει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Ο Μάριο Ντράγκι, που ανακηρύχθηκε τις τελευταίες ημέρες « πολιτικός άνδρας της χρονιάς », προτίμησε να παραιτηθεί παρά να συνεχίσει να υπομένει τους κοινωνικούς και πολιτικούς στομαχόπονους που άρχισαν να προκαλούν με αυξανόμενη επιμονή οι πολεμικές πολιτικές του. Αλλά η νέα κυβέρνηση που βγήκε από τις κάλπες στις 25 Σεπτεμβρίου δεν μπορεί παρά να συνεχίσει αυτές τις πολιτικές. Η Τζόρτζια Μελόνι πέρασε την προεκλογική εκστρατεία καθησυχάζοντας για την πίστη της στο ΝΑΤΟ και τις κυρώσεις. Έχοντας έρθει στην εξουσία πάνω στο κύμα της κοινωνικής αναταραχής, του χειμώνα στο κρύο, του κόστους ζωής, η νέα δεξιά κυβέρνηση έχει ήδη σκάψει μπροστά στα πόδια της τον λάκκο που σκάβει η πολεμική οικονομία: ας τον σπρώξουμε μέσα!
Ωστόσο, είναι σαφές ότι καμία συμμαχία, κανένα λαϊκό μέτωπο, με την αριστερή αντιπολίτευση δεν θα είναι δυνατή. Η μόνη μομφή που μπόρεσε να αντιτάξει η ιταλική δημοκρατική αριστερά τους τελευταίους μήνες στη δεξιά επικεντρώθηκε στην κατηγορία της διγλωσσίας, των φιλικών σχέσεων με τον Πούτιν, των ύποπτων φιλορωσικών συμφερόντων που οι δεξιοί θα είχαν πλέξει όλα αυτά τα χρόνια. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση του PD3 θα είναι απόλυτα προσηλωμένη στο να κατηγορήσει τη νέα κυβέρνηση ότι δεν είναι αρκετά φιλοαμερικανική, ότι δεν είναι αρκετά προσηλωμένη στον πόλεμο. Στο θέμα του πολέμου, μια κυβέρνηση του PD σήμερα θα αποτελούσε ακόμη και χειρότερο σενάριο από μια δεξιά κυβέρνηση. Επομένως, οι επαναστάτες θα μπορούν να βασίζονται αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, όπως πάντα. Ενώ η « βοήθειά » μας θα είναι μια όλο και πιο δραματική αντικειμενική συνθήκη, από την άλλη πλευρά, η στρατιωτική κινητοποίηση σήμαινε πάντα και την εντατικοποίηση της καταστολής στο εσωτερικό μέτωπο. Η εξουσία φοβάται ιδιαίτερα τους αναρχικούς- γνωρίζει ότι αποτελούν την πιο επικίνδυνη περιοχή της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, τόσο στις ιδέες όσο και κυρίως στις πρακτικές.Η σφοδρή καταστολή των τελευταίων μηνών πρέπει να διαβαστεί σε αυτό το πλαίσιο. Για να αναφέρουμε μόνο την περίπτωση της απόφασης να μεταφερθεί ο Alfredo Cospito στο καθεστώς 41 bis, αυτό μας μιλάει, και όχι μόνο υπαινικτικά, για τη βούληση της εξουσίας να κλείσει τους αναρχικούς. Θέληση που εκφράστηκε τους τελευταίους μήνες με τις πολυάριθμες έρευνες που έχουν στοχοποιήσει και διατάξει την κατάσχεση βιβλίων, εφημερίδων και ιστοσελίδων αντιπληροφόρησης. Πόσο περίεργο είναι ότι ενώ μας ζητούν να κάνουμε θυσίες, μας χρεώνουν δύο ευρώ το λίτρο για τη βενζίνη, έχουν αυξήσει το κόστος της βενζίνης κατά 1000%, μας λένε ότι όλα αυτά πρέπει να τα ανεχτούμε επειδή πρέπει να κάνουμε κυρώσεις εναντίον ενός σκληρού τυράννου που φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους, εντούτοις στην Ιταλία κατασχέθηκαν εφημερίδες, ιστοσελίδες, ενοχλητικά βιβλία και θάφτηκαν αναρχικοί στο 41 bis!
Αυτές είναι οι αντιφάσεις που πρέπει να διεγείρουμε ενάντια στους εχθρούς μας. Σε αυτό το επίπεδο, το γενικό, της αντιπαράθεσης μπορούμε επίσης να έχουμε τα επιμέρους αποτελέσματα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Αναρχικοί/ες στο Foligno
30 Σεπτεμβρίου 2022
1. ascari, πληθυντικός του ascaro, που προέρχεται από το askari (« στρατιώτης ») στα σουαχίλι ως πληθυντικός αριθμός, από τα αραβικά. Να σημαίνει στρατιώτης επί πληρωμή ή δολοφόνος επί πληρωμή. Πλησιέστερη σημασία στα αγγλικά είναι « Hatchet Man » (άνθρωπος με τσεκούρι) αυτός που προσλαμβάνεται για φόνο, εξαναγκασμό ή επίθεση.
2. Το λιμάνι του Piombino πρόκειται να αποτελέσει χώρο εγκατάστασης ενός από τα νέα εργοστάσια επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) της Ιταλίας. Το λιμάνι βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ της Λιγουρίας και της Τυρρηνικής Θάλασσας στη Δυτική Ιταλία, στο Λιβόρνο. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ιταλία λαμβάνει επείγοντα μέτρα για να μειώσει τις εισαγωγές ρωσικής ενέργειας.
Ο αγωγός Trans Adriatic Pipeline (TAP), είναι ένας υπό κατασκευή αγωγός μήκους 878 χιλιομέτρων για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την περιοχή της Κασπίας στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας. Η Snam είναι ένας από τους κύριους μετόχους του αγωγού. https://en-contrainfo.espiv.net/2017/06/14/greece-albania-italy-the-struggle-against-the-construction-of-the-trans-adriatic-pipeline/
3. Δημοκρατικό Κόμμα (Partito Democratico, PD) είναι σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στην Ιταλία.
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
Πηγή: DarkNights
