Η ζωή μπορεί να είναι μια παρωδία του εαυτού της ή απλώς μια επιλογή. Όταν η κοινοτοπία τρυπώνει τα σπλάχνα, ο τρόμος είναι πάντα εκεί, καραδοκεί, για να τα κάνει όλα φυσιολογικά. Αν σκεφτόμασταν τον κόσμο σήμερα, εκτός από την συνεχιζόμενη σφαγή του πολέμου και την γενοκτονία των συνειδήσεων τα τελευταία δυόμιση χρόνια της πανδημίας, θα μπορούσαμε, χωρίς ευφημισμούς, να σκεφτούμε μια έρημο. Στην έρημο, τα πάντα τείνουν να είναι ίδια, και το πιο οδυνηρό είναι ότι δεν βλέπεις ποτέ το τέλος της, ακόμη και αν διψάς έντονα να καταφύγεις σε οάσεις.
Την νύχτα της τρίτης Ιουνίου, ένα ολόκληρο τμήμα της φυλακής της Κρεμόνα εξεγείρεται. Ο τόπος παίρνει φωτιά, τα κλουβιά γίνονται ένα με την μαυρίλα της καπνιάς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ένας κρατούμενος επιχειρεί να στραγγαλίσει έναν φύλακα.. Η εξέγερση καταπνίγεται βιαστικά ακόμη και από τους μπάτσους και τους πυροσβέστες που έχουν σπεύσει να προστατεύσουν την εξουσία, δηλαδή να ξεδιαλύσουν αυτά τα σώματα. Περίπου ογδόντα κρατούμενοι εκκενώνονται. Ποιος ξέρει για πόσο καιρό αυτό το τμήμα θα παραμείνει ακατοίκητο.
Η έρημος σε αυτήν την περίπτωση απαντήθηκε με κόλαση. Δεν έψαχνε κανείς για μια όαση όπου θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα, να μικρύνει τα δεινά του και να αδιαφορήσει για τον περίγυρό του. Για οποιονδήποτε λόγο και αν προέκυψε, η αναταρχή παραμέρισε οριστικά την αντίσταση στην τιμωρία για να δώσει χώρο στην εξέγερση ενάντια στην κατάσταση αποκλεισμού.
Είναι δυνατόν να βάλει κανείς φωτιά στο κλουβί του; Πόσα κλουβιά μας επιβάλλει η κυριαρχία; Πόσα κλουβιά χτίζουμε για τον εαυτό μας ακούγοντας σαν ρομπότ την προπαγάνδα της εξουσίας; Μπορεί η καταστροφή αυτού που μας καταστρέφει να σπάσει την νοητή κλειδαριά που κρατά κρυφό το είδωλο που ονομάζεται νόρμα;
Εδώ είναι που η εξέγερση δεν μπορεί να ανακτηθεί από τους εξουσιαστές – γιατί πάντα είναι έτσι όταν η φωτιά πορεύεται με τους πόθους – μπορούμε να το δούμε αυτό ως το αδύνατο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Γι’ αυτό πρέπει να δείχνουμε αλληλεγγύη με αυτές τις πράξεις, γιατί η πιο εύλογη πράξη που μπορούμε να κάνουμε για να νιώσουμε ζωντανοί είναι να θέλουμε την καταστροφή κάθε χώρου που καταπιέζει έστω και ένα ανέκφραστο πάθος. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά διανοουμενίστικη φλυαρία και μυστικοποίηση της δυνατότητας που δεν υπολογίζει ποτέ την κόλαση, η οποία επιτίθεται στην έρημο σε μια προσπάθεια να περιπλανηθεί σε μια καταπράσινη ζούγκλα που ξεφυτρώνει από μία αδέσμευτη ελευθερία.
Πηγή: Από το DARDI N°10 PDF και το http://lincendiary.noblogs.org
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
