«Είμαστε όλοι ζώα που μας έχουν συνταγογραφηθεί φάρμακα με την μορφή της τεχνητότητας. Ηθικές αξίες, ρόλοι και «ανώτεροι σκοποί» είναι κοινωνικά κατασκευάσματα που αποδίδονται σε εμάς για την ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου. Η ατομικιστική αναρχία έρχεται σε αντίθεση με την ομοιογένεια της πολιτισμένης τάξης. Η ζωικότητά μας είναι φυλακισμένη από μια θεσμική κοινωνία που επιβάλλει την τάξη της μέσω εξημερωμένης συμμετοχής. Κάτω από όλες αυτές τις κοινωνικά κατασκευασμένες ταυτότητες, ρόλους, την προσαρμογή και την υποταγή λαχταράμε την αναρχία που δρα και βιώνει την ζωή εκτός ορίων, πάνω και πέρα από την κατηχημένη αιχμαλωσία. Όταν γδύνουμε όλες αυτές τις αναθέσεις και αρνούμαστε την φαρμακευτική αγωγή της πολιτισμένης τάξης, είμαστε γυμνοί, άγριοι και μοναδικοί. Η ζωή ανοίγεται σαν μια παιδική χαρά, και όπως μέσα σε ένα συνειδητό όνειρο στο οποίο αποφασίζουμε να διασκεδάσουμε, γνωρίζουμε ότι πρέπει να βιαστούμε και να διασκεδάσουμε προτού ξυπνήσουμε. Η ζωή είναι ένα όνειρο στο οποίο πρέπει να βιαστούμε και να παίξουμε προτού ξυπνήσουμε νεκροί.» – Blitz Molotov
Εισαγωγή
Ο μηδενισμός βγαίνει από την λέξη μηδέν, δηλαδή «τίποτα». Ως φιλοσοφική θέση, ο μηδενισμός περιλαμβάνει την απόρριψη ορισμένων ισχυρισμών ύπαρξης. Δύο εξέχουσες μορφές μηδενισμού είναι ο υπαρξιακός μηδενισμός, ο οποίος απορρίπτει τους ισχυρισμούς που θέλουν την ανθρώπινη ζωή να έχει νόημα, και ο ηθικός μηδενισμός, ο οποίος απορρίπτει τους ισχυρισμούς ότι οι ανθρώπινες πράξεις μπορούν να είναι σωστές ή λάθος. Άλλες μορφές περιλαμβάνουν τον επιστημολογικό μηδενισμό, τον μερεολογικό μηδενισμό και τον πολιτικό μηδενισμό.
Όπως και με κάθε άλλη φιλοσοφική ταμπέλα, υπάρχει ποικιλομορφία εντός του μηδενισμού και διαφωνία σχετικά με το τι θεωρείται μηδενισμός. Οι ταμπέλες που κάπως αλληλοεπικαλύπτονται με τον μηδενισμό περιλαμβάνουν τον υπαρξισμό, τον παραλογισμό, τον φαταλισμό, και τον πεσιμισμό. Ορισμένοι άνθρωποι ασπάζονται μηδενιστικά συμπεράσματα ως φιλοσοφικά ζητήματα, ενώ άλλοι σχετίζονται με τα μηδενιστικά θέματα περισσότερο ως θέμα διαίσθησης, προσωπικής εμπειρίας ή προσωπικής έκφρασης.
Λέγοντας αυτό, αυτό το φυλλάδιο δεν αντιπροσωπεύει κανέναν «επίσημο» ορισμό, ούτε ένα νέο πρόγραμμα ή πολιτική ιδεολογία. Αντίθετα, παρουσιάζει απλώς κάποιες κοινές αναρχομηδενιστικές ιδέες που ενθαρρύνουν μια αντιπολιτική κριτική όλου του κοινωνικού ελέγχου και της τάξης, υπέρ της ατομικής ενδυνάμωσης, της αναρχίας και της εξέγερσης.
Το Α είναι για την Αναρχία πέρα από την (νοσταλγική αιχμαλωσία της) αριστερά(ς)
Κριτική στην αριστερά
Κριτική στον πολιτισμό ως η λογική, οι θεσμοί, και οι φυσικοί μηχανισμοί εξημέρωσης, ελέγχου και κυριαρχίας.
Κριτική του κομμουνισμού, σοσιαλισμού, και όλων των άλλων αριστερών ιδεολογιών αφού απλώς επιδιώκουν να αναδιανείμουν την εκμετάλλευση της γης πιο ισότιμα μεταξύ των τάξεων των ανθρώπων χωρίς να αναλογίζονται την καταστροφική σχέση μεταξύ μαζικής κοινωνίας και γης.
Κατανόηση ότι μια επίθεση στον καπιταλισμό που δεν στοχεύει στον πολιτισμό δεν μπορεί ποτέ να καταργήσει τον θεσμοθετημένο εξαναγκασμό που τροφοδοτεί την κοινωνία.
Κριτική της αριστεράς ως νεφελώδης, αναχρονιστική, αποπροσανατολιστική, αποτυχημένη και σε καίρια σημεία ως αντιπαραγωγική δύναμη («η αριστερή πτέρυγα του κεφαλαίου»).
Κριτική στον αναγωγισμό (μόνο συγκεκριμένες πτυχές του κοινωνικού αγώνα περιλαμβάνονται στις αριστερές οργανώσεις. Άλλες πτυχές αγνοούνται, ακυρώνονται, ή καταστέλλονται, οδηγώντας σε όλο και περισσότερο κατακερματισμό του αγώνα. Το οποίο με την σειρά του διευκολύνει την χειραγώγηση από τις ελίτ και την τελική μετατροπή τους σε αμιγώς ρεφορμιστικές λομπιστικές κοινωνίες αδειασμένες από κάθε γενικευμένη, ριζοσπαστική κριτική.)
Κριτική των αριστερών ακτιβιστών για πολιτικό καριερισμό, κουλτούρα σελέμπριτι, αλλαζονεία, πολιτική προνομίων, βανγκαρντισμό και παίζοντας τους μάρτυρες.
Κριτική της εξειδίκευσης ή του επαγγελματισμού (όσοι ασχολούνται περισσότερο με την καθημερινή λειτουργία του οργανισμού επιλέγονται – ή αυτοεπιλέγονται – για να εκτελούν όλο και πιο εξειδικευμένους ρόλους εντός της οργάνωσης, οδηγώντας συχνά σε έναν επίσημο διαχωρισμό μεταξύ ηγετών και καθοδηγούμενων, με διαβαθμίσεις ισχύος και επιρροής που εισάγονται με την μορφή ενδιάμεσων ρόλων στην εξελισσόμενη οργανωτική ιεραρχία.)
Κριτική της τάσης των αριστερών να απομονώνονται στον ακαδημαϊκό χώρο, τις σκηνές και τις κλίκες, ενώ παράλληλα προσπαθούν να διαχειριστούν καιροσκοπικά τους αγώνες.
Κριτική στον κολλεκτιβισμό, την υποταγή του ατόμου στην ομάδα. Κριτική στην ιδεολογία της συλλογικής ευθύνης (μία κριτική που δεν σημαίνει την άρνηση της κοινωνικής ή ταξικής ανάλυσης, αλλά αντιθέτως που αφαιρεί την ηθική κρίση από μια τέτοια ανάλυση, και αρνείται τις επικίνδυνες πρακτικές της επίρριψης ευθυνών σε άτομα για δραστηριότητες που έχουν γίνει στο όνομα, ή που αποδίδονται σε, μια κοινωνική κατηγορία στην οποία λέγεται ότι ανήκουν, αλλά για την οποία δεν είχαν καμία επιλογή – π.χ. «Εβραίος», «Ρομά», «άνδρας», «λευκός», κ.λπ.)
Το Ν είναι για τον μηδενισμό
«Και αν αποκαλώ τον εαυτό μου ατομικιστή αναρχικό, εικονοκλάστη και μηδενιστή, είναι ακριβώς επειδή πιστεύω ότι σε αυτά τα επίθετα υπάρχει η υψηλότερη και πιο ολοκληρωμένη έκφραση της θεληματικής και απερίσκεπτης ατομικότητάς μου που, σαν ένα υπερχειλισμένο ποτάμι, θέλει να εξαπλωθεί, σαρώνοντας ορμητικά αναχώματα και φράχτες, μέχρι να προσκρούσει σε έναν γρανιτένιο ογκόλιθο, θρυμματίζοντας και διαλύοντάς τον με την σειρά του. Δεν απαρνούμαι την ζωή. Την εξυμνώ και την τραγουδώ.» – Renzo Novatore
Κριτική στην ηθική
Οι ηθικοί μηδενιστές θεωρούν την ηθική ένα κοινωνικά κατασκευασμένο, σύνθετο σύνολο κανόνων και συστάσεων που μπορεί να δίνει ψυχολογικό, κοινωνικό ή οικονομικό πλεονέκτημα στους οπαδούς της, αλλά χωρίς να είναι κατά τα άλλα κάποια καθολική ή έστω σχετική αλήθεια με οποιαδήποτε έννοια.
Το Α είναι για τους μοναχικούς λύκους, την συνάφεια ή την επίθεση δομημένη σε πυρήνες
Κριτική του οργανωτισμού
Κριτική σε μόνιμους, τυπικούς, μαζικούς, διαμεσολαβημένους, άκαμπτους, προσανατολισμένους στην ανάπτυξη τρόπους οργάνωσης υπέρ προσωρινών, άτυπων, άμεσων, αυθόρμητων, οικείων μορφών σχέσης.
Αναγνώριση ότι σε σχέση με το μικρό τους μέγεθος, οι ομάδες συνάφειας και οι πυρήνες μπορούν να επιτύχουν δυσανάλογα ισχυρό αντίκτυπο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές από-τα-πάνω δομές, είναι ελεύθεροι να προσαρμοστούν σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να περνούν τις αποφάσεις τους μέσα από κάποια περίπλοκη διαδικασία επικύρωσης, και όλοι οι συμμετέχοντες μπορούν να ενεργούν και να αντιδρούν άμεσα χωρίς να περιμένουν εντολές – αλλά έχοντας μια σαφή ιδέα για το τι να περιμένει ο ένας από τον άλλον. Εξατομικευμένες επιθέσεις, επιθέσεις μοναχικών λύκων έχουν το τακτικό πλεονέκτημα ότι είναι πιο αποφευκτικές και δύσκολες για την αστυνομία να προβλέψουν και να ελέγξουν.
Κριτική στα αριστερά οργανωτικά πρότυπα, τάσεις προς τον διαχειριστισμό, αναγωγισμό, επαγγελματισμό, υποκαταστισμό και ιδεολογία.
Κριτική στις τάσεις των συνδικάτων και των αριστερών οργανώσεων να μιμούνται πολιτικά κόμματα, λειτουργώντας ως κομπιναδόροι / μεσολαβητές, με στελεχοκεντρικές ιεραρχίες θεωρητικών και μαχητικών ή διανοούμενων και ανειδίκευτων, καταλήγοντας προς την θεσμοθέτηση και την τελετουργικοποίηση ενός προτύπου συνέλευσης-ψήφισης-στρατολόγησης-πορείας.
Κριτική στην ιδέα ότι οποιαδήποτε οργάνωση μπορεί να εκπροσωπήσει εκμεταλλευόμενα άτομα ή ομάδες, τον κοινωνικό αγώνα, την επανάσταση ή την αναρχία. Ως εκ τούτου, την απόρριψη επίσης όλων των τυπικών οργανώσεων – κόμματα, συνδικάτα, ομοσπονδίες και τα συναφή – τα οποία λόγω της προγραμματικής φύσης τους, παίρνουν έναν τέτοιον αντιπροσωπευτικό ρόλο.
Το Ρ είναι για την άρνηση της αποδοχής ή της επιβολής της θυματοποίησης και της αντιπροσώπευσης ταυτοτήτων
«Η απόρριψη των πολιτικών ταυτοτήτων είναι η αναγνώριση ότι, ενώ διάφορες καταπιεσμένες ομάδες βιώνουν την αποστέρησή τους με τρόπους συγκεκριμένους στην καταπίεσή τους και η ανάλυση αυτών των ιδιαιτεροτήτων είναι αναγκαία προκειμένου να έχουμε μια πλήρη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η κυριαρχία, εντούτοις, η αποστέρηση είναι θεμελιωδώς η στέρηση της ικανότητας του καθενός από εμάς ως άτομα να δημιουργήσουμε την ζωή μας με τους δικούς μας όρους σε ελεύθερη συσχέτιση με τους άλλους. Η επανοικειοποίηση της ζωής μας στο κοινωνικό επίπεδο, καθώς και η πλήρης επανοικειοποίησή της σε ατομικό επίπεδο, μπορεί να συμβεί μόνο όταν σταματήσουμε να ταυτίζουμε τους εαυτούς μας ουσιαστικά με βάση τις κοινωνικές μας ταυτότητες.» – Wolfi Landstreicher
Κριτική στην πολιτική ταυτοτήτων
Κριτική στην πολιτική ταυτοτήτων στον βαθμό που διατηρεί ταυτότητες και κοινωνικούς ρόλους που επιτρέπουν την θυματοποίηση (π.χ. επιβεβαιώνοντας αντί αναιρώντας το φύλο, την τάξη, κ.λπ.) και που προκαλεί παράλυση λόγω ενοχών, μεταξύ άλλων.
Κριτική στην πολιτική ταυτοτήτων στον βαθμό που τοποθετεί κάποιον σε μία κοινωνική κατηγορία, και συνεπώς μέσα σε μία συγκεκριμένη ιεραρχία: διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους. Σε αυτήν την επιχείρηση, οι κοινωνικές ταυτότητες εφαρμόζονται στο άτομο από μία εξωτερική πηγή, και τα άτομα κρίνονται και αντιμετωπίζονται αναλόγως. Οι κατηγορίες ταυτοτήτων στην συνέχεια εσωτερικεύονται. Γίνονται πρότυπα τα οποία το άτομο επιδιώκει, επιδιώκοντας να αποκτήσει και να θέσει σε εφαρμογή αυτές τις κατηγορίες με βάση αυτό που θεωρεί ότι είναι οι ουσιαστικές ιδιότητές τους.
Κριτική στην πολιτική ταυτοτήτων στον βαθμό που ομογενοποιεί και παρακάμπτει την διαφορά στο εσωτερικό της. Αξιώνοντας κάποιο κοινό στοιχείο σε μια ταυτότητα, αυτοί που δεν εμπίπτουν σε αυτές τις περιγραφές, αποσιωπούνται οι φωνές τους και οι πραγματικές διαφορές καταστέλλονται. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν η πολιτική ταυτοτήτων εμπλέκεται με την αντιπροσώπευση, όπου άτομα και οργανώσεις που υποθέτουν ότι οι εμπειρίες τους είναι γενικεύσιμες, μιλούν εκ μέρους όλων των μελών της συγκεκριμένης ταυτότητας.
Κριτική στην ιδέα ότι οποιοσδήποτε, είτε λόγω «προνομίων» είτε λόγω της υποτιθέμενης συμμετοχής σε μια συγκεκριμένη καταπιεσμένη ομάδα, οφείλει άκριτα αλληλεγγύη σε οποιονδήποτε αγώνα ή κίνημα, και η αναγνώριση ότι μια τέτοια αντίληψη αποτελεί σημαντικό εμπόδιο σε κάθε σοβαρή επαναστατική διαδικασία.
Κριτική σε καμπάνιες ή προσανατολισμούς που βασίζονται σε ένα μόνο θέμα και είναι ταυτοτητοκεντρικές.
Το Χ είναι για την καταστροφή του εργατισμού, της κοινωνίας και του πολιτισμού
Υπέρβαση του αναρχΙΣΜΟΎ ως μια στατική ιστορική πρακτική και μετάβαση στην αναρχΊΑ ως μια ζωντανή πρακτική.
Εστίαση στην καθημερινή ζωή και στην διαθεματικότητά της και όχι σε διαλεκτικές / ολοκληρωτικές αφηγήσεις (εκτός από τους αναρχοπριμιτιβιστές που τείνουν προς την επιστημολογία)
Έμφαση στην προσωπική αυτονομία και την άρνηση της εργασίας (ως καταναγκαστική εργασία, αλλοτριωμένη εργασία, εργασιοκεντρικότητα)
Κριτική στις βιομηχανικές έννοιες της μαζικής κοινωνίας, παραγωγής, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας, «Προόδου», τεχνοφιλίας, πολιτισμού.
Το Ι είναι για τον κουήρ μηδενισμό
«Είμαστε ριζοσπάστες που έχουμε βαρεθεί τις προσπάθειες διάσωσης του φύλου. Δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε να δουλέψει για εμάς. Κοιτάμε τον τρανσμισογυνισμό που έχουμε βιώσει στις ζωές μας, την έμφυλη βία που και οι τρανς και οι cis σύντροφοί μας έχουν αντιμετωπίσει, και συνειδητοποιούμε ότι ο ίδιος ο μηχανισμός καθιστά τέτοιου είδος βία αναπόφευκτη. Αρκετά πια… Δεν ψάχνουμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο σύστημα, γιατί δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η θετική πολιτική. Το μόνο που απαιτούμε στο παρόν είναι μια ανελέητη επίθεση στο φύλο και στους τρόπους κοινωνικής σημασίας και κατανοησιμότητας που δημιουργεί.» – Alyson Escalante
Κριτική στο φύλο
Μια κριτική των φύλων ως κοινωνικά κατασκευασμένων κατηγοριών που αντιστοιχούν σε νεφελώδεις παραμέτρους. Ενώ οι ιστορίες και οι εμπειρίες της έμφυλης βίας είναι πραγματικές και έγκυρες, το φύλο περιορίζει και αποθαρρύνει την ατομική μοναδικότητα και ποικιλία. Παρόμοια με την έννοια της φυλής, το φύλο λειτουργεί ως άλλη μια μορφή κοινωνικού ελέγχου.
Όπως όλες οι μορφές αντιπροσώπευσης, το δυαδικό σύστημα τρανς / cis ως ένα καθολικό σύνολο είναι τόσο ισοπεδωτικό όσο και ανεπαρκές. Υπάρχουν φύλα που δεν είναι cis αλλά δεν εντάσσονται στην ομπρέλα των τρανς.
Το φύλο είναι μια ιεραρχία, ένας από τους μηχανισμούς διακυβέρνησης, που διαφοροποιεί και κατηγοριοποιεί τα σώματα / ανθρώπους.
Σε κοινωνικό επίπεδο, το φύλο θέτει πρότυπα και νόρμες για τα σώματα και τις συμπεριφορές. Τα σώματα μπαίνουν σε κατηγορίες με βάση τα δευτερεύοντα φυλετικά χαρακτηριστικά, την φωνή, τις συμπεριφορές, το ντύσιμο / αισθητική / εθνικότητα, κ.λπ. Αυτές οι προσδοκίες ποικίλλουν ανάλογα με την κοινωνική / πολιτιστική κατάσταση και θέση.
«Η εξέγερσή μας ενάντια στο φύλο δεν μπορεί να σταματήσει απλώς στον φυλετικό αυτοπροσδιορισμό, ή με μια νέα λίστα όρων που πρέπει να μάθουν όλοι να σέβονται. Η εξέγερση πρέπει να προχωρήσει πέρα από αυτά τα όρια σε ένα ελεύθερο παιχνίδι δράσεων, συμπεριφορών, σεξουαλικότητας, κ.λπ. όπου το να κάνεις ή να απολαμβάνεις την μία δράση ή την άλλη δεν σε κατηγοριοποιεί σε έναν περιοριστικό ρόλο.» – Lena Kafka
Το Α είναι για την βία, τον ιλλεγκαλισμό και την εξέγερση
Βία
Η βία είναι μία κοινή προτιμώμενη τακτική, είτε εφαρμόζεται στην εξέγερση, τα μπάχαλα, την επίθεση, ή απλώς στην άρνηση. Η διεθνής ανάπτυξη των διάφορων FA(I)-IRF πυρήνων, το παράδειγμα των ΣΠΦ και του Επαναστατικού Αγώνα, η ταυτόχρονη ανάπτυξη των μη αναρχικών αλλά εξίσου συναρπαστικών δράσεων των οικο-εξτρεμιστών στο Μεξικό, την Χιλή και την Βραζιλία, και τα μυριάδες ανώνυμα καψίματα, καταστροφές ATM, και επιθέσεις που που κατακλύζουν τα τρέχοντα παγκόσμια αναρχικά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν την βία ως μία αναγκαία και επιθυμητή μορφή κοινωνικής πολεμικής. Η Ταξιαρχία Απελευθέρωσης των Ζώων που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ, βομβάρδισε τα εταιρικά γραφεία του Chiron και του Shaklee το 2003. H ΤΑΖ στόχευε εταιρικούς πελάτες του εργαστηρίου Huntingdon Life Sciences που έκανε δοκιμές σε ζώα και ερευνητές ζώων στο UCLA και στο California National Primate Research Center. Η Πολιτοφυλακή των Δικαιωμάτων των Ζώων ήταν γνωστή για την αποστολή βομβών με επιστολές, την τοποθέτηση εμπρηστικών μηχανισμών κάτω από αυτοκίνητα και σε κτίρια, μολύνοντας τρόφιμα και στέλοντας απειλές θανάτου στους στόχους της.
Ιλλεγκαλισμός
Ο ιλλεγκαλισμός ως πρακτική περιλαμβάνει πράξεις βομβιστικών επιθέσεων, δολοφονιών, διαρρήξεων, κλοπών από καταστήματα κ.λπ. Και εκφράζεται ως μια προσωπική, βίαιη άρνηση του νόμου και της τάξης. Ο ιλλεγκαλισμός θεωρείται και χρήσιμη στην χρηματοδότηση εξεγερσιακών εγχειρημάτων και χρήσιμη για την προώθηση της ατομικής δημιουργικότητας με την παράκαμψη νομικών διαύλων απόκτησης χρημάτων και των αναγκών για την επιβίωση.
Εξέγερση
Η εξεγερσιακή αναρχία είναι ένας τρόπος να αντιληφθούμε την αναρχία στην παρούσα στιγμή. Αντί να περιμένει μια επαναστατική στιγμή στο μέλλον, ή ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο και πόρους προσπαθώντας να στρατολογήσει «τις μάζες», ο εξεγερσιακός αναρχικός αναγνωρίζει ότι η στιγμή της επίθεσης είναι τώρα. Ενώ κάποιοι λένε πως η εξέγερση έρχεται, άλλοι την πραγματώνουν εδώ και τώρα με ατομικές επιθέσεις, σαμποτάζ και ανταρτοπόλεμο.
Σχετικά αναγνώσματα:
– Reclaim Your Mind: Manifesto
– Destroy Gender
– Anarchy: Civil or Subversive?
– From Politics to Life: Ridding Anarchy of the Leftist Milestone
– Essentialism and The Problem of Identity Politics
– Είμαι επίσης μηδενιστής, του Renzo Novatore
Πηγή: Warzone
Μετάφραση: ΔΟ ΕΗΦ
