Από τα εφηβικά μου χρόνια δραστηριοποιούμαι στον αναρχικό χώρο. Η υπόθεση για την οποία προφυλακίστηκα στις 18 Ιανουαρίου ’23 αφορά πράξεις ληστείας, κλοπής, και κατοχή εκρηκτικών. Οι 7 ληστείες που μου αποδίδονται είναι σε 3 τράπεζες, 3 ΕΛ.ΤΑ., 1 σούπερ-μάρκετ.
Το πρώτο που θα ήθελα να θίξω με αυτό το κείμενο είναι η εμμονή με την οποία αντιμετωπίστηκα από το δικαστήριο και απέφερε την ποινή μου σε 23 χρόνια κάθειρξη. Εμμονή που έχει σχέση με το γεγονός ότι είμαι αναρχικός. Το μέγεθος της δίκης-παρωδίας που ενοχοποίησε πρωτόδικα εμένα και έναν συγκατηγορούμενό μου για όλες τις ληστείες, είναι τέτοιο όπου διάφορα ατυχή για τους διώκτες μας στοιχεία -τα οποία ενισχύουν τη θέση μας περί ανύπαρκτων στοιχείων- παρακάμφθηκαν έτσι απλά και χωρίς λογική.
Παράλληλα, συνέβησαν και κάποια άλλα σημαντικά παράλογα γεγονότα:
α) Το νόμιμο διαβατήριο του συζύγου της ιδιοκτήτριας του σπιτιού που για λίγες μέρες ενοικίαζα, κατασχέθηκε κατά την εισβολή της αστυνομίας. Προφανώς, αυτό είχε ξεχαστεί εκεί. Αν και έγινε ξεκάθαρο, η πρόεδρος κατάφερε να το κρίνει παράνομο και να μου επιβάλει μάλιστα και ποινή.
β) Έγγραφο δημόσιου νοσοκομείου με αναφορά σε σπασμένο πόδι για τον συγκατηγορούμενό μου 5 μέρες πριν τη διάπραξη ληστείας -γεγονός δηλαδή που του καθιστά αδύνατο να έχει συμμετοχή σε κάτι τέτοιο- θεωρήθηκε απ’ την έδρα ασήμαντο.
γ) Το ότι ποτέ δε μου πήραν DNA νόμιμα, αλλά ταυτοποιούμαι δήθεν σε πράξη μέσω DNA, πάλι θεωρήθηκε ασήμαντο.
δ) Το ότι η αστυνομία μου πήρε μαφιόζικα DNA (μέσα από προσαγωγή για μια μήνυση-φάντασμα για ξυλοδαρμό ακροδεξιού από εμένα), καθώς κατά τη διάρκεια της προσαγωγής μου στο Α.Τ. της Ερμού μέσω ενός τεχνητού πανικού απέσπασαν τον καφέ που κρατούσα στα χέρια μου, πάλι αυτό θεωρήθηκε ασήμαντο.
ε) Ότι εμφανώς με χέρι μπάτσου υπάρχει πειραγμένο νούμερο πινακίδας σε κλεμμένο μηχανάκι πάνω στο βουνό, δίπλα στο οποίο βρέθηκε μια μάσκα covid με δικό μου DNA, για να ταυτίζεται η μηχανή αυτή με μηχανή που περνάει απ’ το σημείο της ληστείας (ίδια μάρκα, ίδιο μοντέλο), πάλι θεωρήθηκε αδιάφορο.
στ) Το ότι οι αναγνωρίσεις έγιναν με εμάς σε μαύρα χάλια αμέσως μετά τη σύλληψη, με απόλυτη καθοδήγηση και τους αστυνόμους δίπλα μας ντυμένους στην πένα, πάλι θεωρήθηκε ασήμαντο.
ζ) Το ότι εν μέσω της δίκης ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας πιάστηκε να υπαγορεύει στους βαλτούς -και εν τέλει άκυρους- μάρτυρες αναγνώρισης τι να πουν, πάλι αδιάφορο.
η) Το ότι σε όλες τις ληστείες οι πληροφορίες της αστυνομίας μιλάνε για διαφορετικά ύψη δραστών, διαφορετικά χρώματα δέρματος, διαφορετικές ηλικίες φορά με τη φορά, διαφορετικό αριθμό πιστολιών, διαφορετικό τρόπο διαφυγής, πάλι κρίθηκε ασήμαντο.
θ) Ο ίδιος αστυνομικός, ταγμένος βασικός μάρτυρας κατηγορίας, έκανε επιπλέον το εξής πρωτοφανές: Για μια ληστεία ΟΠΑΠ στην πόλη της Πάτρας -που είχαμε στο αρχικό κατηγορητήριο και τελικά αφαιρέθηκε- έγινε δίκη με τον ίδιο να είναι παρών, και με άλλα 2 άτομα να ομολογούν την πράξη. Αυτό λοιπόν δεν τον προβλημάτισε ιδιαίτερα, και προσπαθούσε να παρουσιάσει στο δικό μας δικαστήριο ξανά και ξανά αυτή τη ληστεία σα να είναι δική μας. Ενώ ήταν παρών στην εκδίκαση της πράξης, πράγμα που απέκρυπτε έως ότου το φανερώσουμε με τους δικηγόρους μας. Μια πλήρης απόδειξη της εμμονής του συγκεκριμένου αστυνομικού, η οποία πάλι αγνοήθηκε.
Η αστυνομία κάνει το εξής ιδιοφυές: Όταν μια μαρτυρία, ένα στοιχείο βολεύει τον σκοπό τους, το αναφέρουν. Όταν όμως μια πληροφορία, μια μαρτυρία, ένα στοιχείο κοντράρουν τον σκοπό τους, υποβαθμίζονται, και με ένα μαγικό τρόπο δε λαμβάνονται υπόψη.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης λοιπόν, ήταν σαφές πως η δικαστική έδρα βρισκόταν σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, παίζοντας ένα κακό θέατρο σε μια παράσταση όπου το τέλος της ήταν προαποφασισμένο πριν καν αρχίσει.
Μια υπόθεση κοινωνικού, ποινικού περιεχομένου έφτασε στο σημείο να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές μου σχέσεις. Η μόνη πραγματική επιβάρυνση των συγκατηγορουμένων μου ήταν η επαφή μας, και η πανουργία των κατηγόρων μας να φέρουν ως προτεινόμενη κατηγορία την ένταξη όλων μας σε εγκληματική οργάνωση. Και τα ΜΜΕ να δίνουν τροφή περί νεο-τρομοκρατίας, περί συνέχειας παλιών-νέων, να μιλάνε για παρελθόν συγγενών, και γενικά να διεξάγουν μια εμμονική αντι-αναρχική πολεμική μόνο με ψέματα και μόνο με λάσπη.
Το ίδιο το δικαστήριο αναβαθμίστηκε σε αντι-αναρχικό βήμα, καθώς οι αναλύσεις από αστυνομία και εισαγγελέα επικεντρώνονταν στη συμμετοχή μας στην κατάληψη του Παραρτήματος, στην παρουσία μας « στην πρώτη γραμμή στα σκληρά γεγονότα της πόλης ». Έφτασε να λέγεται στα σοβαρά πως « έχουμε την τάση να εδραιωθούμε ιεραρχικά σ’ αυτόν το χώρο μέσα από τη βία των ληστειών (που αργότερα μάλλον θα διαδίδαμε) », καθώς και ότι « μπροστά μας ανοίγεται σίγουρα ο δρόμος των επιθέσεων μαζικού δολοφονικού χαρακτήρα », λόγω της μικρής ποσότητας εκρηκτικής ύλης C4 που βρέθηκε σπίτι μου.
Αυτά τα πράγματα ίσως είναι γραφικά και γελοία εάν λέγονται από δημοσιογράφους. Είναι όμως άκρως επικίνδυνα όταν υιοθετούνται από εισαγγελέα έδρας.
Για τον τοπικό τύπο: Την ίδια στιγμή που στα δικαστήριά μας συχνά είχαμε 20-30 αλληλέγγυους μαζί μας, τα ρουφιανοσάιτ λέγανε ότι μας γύρισαν την πλάτη οι αναρχικοί της πόλης. Πέρα από την τραγικότητα, τη μικρότητα και τη γελοιότητα τέτοιων άρθρων, μιλάμε για μια πόλη σαν την Πάτρα, όπου μια τυπική συγκέντρωση αναρχικών έχει αντίστοιχο κόσμο.
Ο στόχος είναι σαφής: Η απομόνωση και η αποσύνδεσή μας από το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εφικτό, καθώς ακόμα και μέσα στη φυλακή η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Και η ζωή που εμείς έχουμε διαλέξει έχει πάντα αγώνα για το δίκαιο. Και ας υπομένουμε χρόνια τις συνέπειες. Ο κόσμος της φυλακής είναι μια υπερτοξική ζούγκλα, όπου όλα τα στρεβλά κοινωνικά ένστικτα αναδύονται και διογκώνονται. Να στέκεσαι με αξιοπρέπεια, τιμή και ελευθερία πράξης και λόγου, είναι ένα μεγάλο στοίχημα.
Πολλές φορές στο κίνημα μιλάμε για πολιτικά γεγονότα. Στα βάθη της εξουσίας, στη χειρότερη εφεύρεσή της, συμβαίνουν συνεχώς μικρές μάχες που, αν αναλυθούν, έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουν καμία δημοσιότητα, και μάλλον ούτε πρόκειται. Αφού η ζωή εκτός φυλακής ενέχει συμβιβασμούς, ας φανταστεί κανείς η ζωή εντός πόσο συμβιβαστική μπορεί να γίνει. Η ήττα παραμονεύει παντού. Θέλει διαρκή ετοιμότητα και καθαρό κώδικα για να σταθείς στο ύψος σου.
Η παραβατικότητα, όσο κι αν θέλουν τα εξουσιαστικά εργαλεία να την παρουσιάσουν ως σκέτη μόδα, ήταν και θα είναι μορφή διεξόδου με κοινωνικά αίτια. Ιστορικά, στα προοδευτικά κινήματα, η ληστεία ήταν μορφή λαϊκής αντίδρασης, βούλησης και δικαιοσύνης. Δε θα μπορούσα επομένως να πω κάτι αρνητικό. Έχω γνωρίσει ληστές, και οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι που θέλεις δίπλα σου, αξιοπρεπείς, προωθητικοί. Έχω γνωρίσει και ανθρώπους του νόμου. Πολλοί ήταν μικρόψυχοι και θλιβεροί.
Την αλληλεγγύη και τον σεβασμό μου σε όσους κρατάνε στάση έμπνευσης μέσα στις φυλακές, και δεν τις αφήνουν να γίνουν ένα νεκρό μαγαζί διερχόμενου κόσμου χωρίς θέση για τίποτα.
Δύναμη σε όσους αγωνίζονται.
Άμεση δικαίωση του Σάκη Πικάση στον υπερένθρωπο και υποδειγματικό αγώνα που δίνει.
Σοφοκλής Τουτζιαράκης
Α’ πτέρυγα Αγίου Στεφάνου Πατρών
15/9/2024
Πηγή: Athens Indymedia
