Κοινωνία: 1. μια ομάδα ατόμων με κοινά έθιμα, πιστεύω κλπ. ή που ζουν κάτω από την ίδια διοίκηση και που θεωρούνται ότι δημιουργούν μια μοναδική κοινότητα… 3. όλοι οι άνθρωποι όταν θεωρούνται πως δημιουργούν μια κοινότητα όπου ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Webster’s New World Dictionary
Τίποτα από αυτά που “γνωρίζουμε” δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό, καμία από τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται ιερή και καλά θα κάναμε να τις αμφισβητούμε όλες. Πολλοί αναρχικοί λένε πως θα δημιουργήσουν μια “νέα”, “ελεύθερη” κοινωνία. Άλλα λίγοι αμφισβητούν την ίδια την κοινωνία. Η αντίληψη της κοινωνίας είναι άμορφη και έτσι είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες της πτυχές όπως η διακυβέρνηση, η θρησκεία, ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που το να την αμφισβητούμε μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αμφισβητούμε την ίδια μας τη φύση, πράγμα που κάνει ακόμα πιο απαραίτητο το να την αμφισβητήσουμε. Με τον να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από το χαρακτήρα-πανοπλία που καταπιέζει τις επιθυμίες και τα πάθη μας ίσως και να απαιτήσουμε, όχι το μετασχηματισμό της κοινωνίας άλλα την κατάργησή της. Οι παραπάνω ορισμοί του λεξικού καταδεικνύουν πως η κοινωνία είναι μια μοναδική οντότητα που αποτελείται από άτομα που έχουν σχέση (πιθανής έστω) αλληλεξάρτησης, που δηλαδή δε βρίσκουν την ολοκλήρωση στους εαυτούς τους. Αντιλαμβάνομαι την κοινωνία ως ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που δρουν ( ή υφίστανται τη δράση) μέσω κοινωνικών ρόλων ώστε να αναπαράγουν το σύστημα και τους εαυτούς τους ως κοινωνικά* υποκείμενα.
Η εξάρτηση των κοινωνικών υποκειμένων δεν είναι το ίδιο με τη βιολογική εξάρτηση των βρεφών. Η βιολογική εξάρτηση σταματάει όταν το παιδί αποκτά επαρκείς κινητικές ικανότητες και το συγχρονισμό της όρασης και των χεριών (περίπου σε ηλικία πέντε ετών). Άλλα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, οι κοινωνικές σχέσεις της οικογένειας καταστέλλουν τις επιθυμίες του παιδιού, του ενσταλάζουν το φόβο για τον κόσμο και έτσι βυθίζουν τη δυνατότητα για μια γεμάτη, ελεύθερη και δημιουργική ατομικότητα κάτω από τα στρώματα της πανοπλίας που είναι το κοινωνικό άτομο, κάτω από από τη φυσική εξάρτηση που μας κάνει να κρεμιόμαστε ο ένας από τον άλλον ενώ απεχθανόμαστε ο ένας τον άλλο. Όλες οι κοινωνικές σχέσεις έχουν τη βάση τους στην ανικανότητα που παράγεται από την καταπίεση των παθών και των επιθυμιών μας. Η βάση τους είναι η ανάγκη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, όχι η επιθυμία που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Έτσι κάθε κοινωνική σχέση είναι μια σχέση αφεντικού/εργαζόμενου και γιαυτό φαίνονται πάντα, μέχρι του ενός ή του άλλου σημείου, να είναι σχέσεις αντιπαλότητας είτε μεσώ πειραγμάτων, είτε μέσω λογομαχιών, είτε μέσω κανονικών τσακωμών. Πως μπορούμε να μην απεχθανόμαστε αυτούς που χρησιμοποιούμε και να μη μισούμε αυτούς που μας χρησιμοποιούν;
Η κοινωνία δε μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνικούς ρόλους και αυτός είναι ο λόγος που η οικογένεια και η εκπαίδευση σε κάποια μορφή είναι ουσιαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Το κοινωνικό άτομο δεν παίζει μόνο έναν κοινωνικό ρόλο άλλα αναμιγνύει πολλούς ρόλους δημιουργώντας το χαρακτήρα-πανοπλία που λανθασμένα θεωρείται “ατομικότητα”.
Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι τρόποι με τους οποίους τα άτομα ορίζονται από ολόκληρο το σύστημα σχέσεων που ονομάζεται κοινωνία, με σκοπό να αναπαράγουν την κοινωνία. Κάνουν τα άτομα χρήσιμα στην κοινωνία με το να τα κάνουν προβλέψιμα, με το να ορίζουν τις δραστηριότητές τους σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι εργασία, με την ευρύτερη έννοια ως δραστηριότητα που αναπαράγει τον κύκλο παραγωγής/κατανάλωσης. Επομένως η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ανθρώπων, η μεταμόρφωση πιθανών δημιουργικών, παιχνιδιάρικων, άγριων όντων που μπορούν να συσχετιστούν ελεύθερα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, σε διαστρεβλωμένα όντα που χρησιμοποιούν το ένα το άλλο προσπαθώντας να καλύψουν απεγνωσμένες ανάγκες αλλά που το μόνο που καταφέρνουν είναι η αναπαραγωγή της ανάγκης και του συστήματος που βασίζεται σε αυτή.
” Σύφιλη σε κάθε είδους αιχμαλωσία, ακόμα και αν είναι για το παγκόσμιο καλό, ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα με τις πολύτιμες πέτρες.” Andre Breton
Τα άτομα με ελεύθερο πνεύμα δεν ενδιαφέρονται να συσχετιστούν μέσω κοινωνικών ρόλων. Οι προβλέψιμες, προαποφασισμένες σχέσεις μας προκαλούν ανία και δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να τις αναπαράγουμε. Είναι αλήθεια ότι προσφέρουν κάποια ασφάλεια, σταθερότητα και (ψευτο-) ζεστασιά αλλά με τι κόστος! Θέλουμε την ελευθερία να δημιουργούμε σχέσεις σύμφωνα με τους μη καταπιεσμένους πόθους μας, με την ύπαρξη όλων των δυνατοτήτων, με τη φλόγα των απεριόριστων παθών μας. Και μια τέτοια ζωή βρίσκεται έξω από κάθε σύστημα προβλέψιμων, προαποφασισμένων σχέσεων.
Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργίας σχέσεων από άτομα που δεν καταπιέζονται θα είναι ένας κόσμος ελεύθερος από την κοινωνία. Όλες οι αλληλεπίδρασης θα αποφασίζονται άμεσα. Όλες από τα άτομα που εμπλέκονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι από τις αναγκαιότητες ενός κοινωνικού συστήματος. Θα τείνουμε να προκαλούμε έκπληξη, ευχαρίστηση, να θυμώνουμε ο ένας τον άλλο, να εγείρουμε πραγματικό πάθος παρά απλή βαρεμάρα, ικανοποίηση, αηδία και ασφάλεια. Κάθε συνάντηση θα είναι η πιθανότητα μιας καταπληκτικής εμπειρίας η οποία δεν μπορεί να υπάρξει εκεί που οι περισσότερες σχέσεις δημιουργούνται με τη μορφή κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, αντί να μείνω αιχμάλωτος σε αυτόν τον ” κήπο με τις πολύτιμες πέτρες” που ονομάζεται κοινωνία, επιλέγω να αγωνιστώ για την κατάργηση της κοινωνίας και αυτό έχει αρκετές επιπτώσεις στο πως αντιλαμβάνομαι την “επανάσταση” (χρειάζεται ένας καλύτερος ορισμός).
Ο αγώνας για το μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι ένας αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας, γιατί ο στόχος του είναι το πάρσιμο του ελέγχου του συστήματος των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή της κοινωνίας ( ένα στόχο που θεωρώ μη ρεαλιστικό καθώς το σύστημα είναι πλέον πέρα από τον έλεγχο του οποιουδήποτε). Ως τέτοιος, δε μπορεί να είναι ένας αγώνας του ατόμου. Χρειάζεται μαζική ή ταξική δραστηριότητα. Τα άτομα πρέπει να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως κοινωνικά όντα, καταπιέζοντας τις ατομικές τους επιθυμίες που δε χωρούν στον “ανώτερο στόχο” του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ο αγώνας για την κατάργηση της κοινωνίας είναι αγώνας για την κατάργηση της εξουσίας. Είναι ουσιαστικά ο αγώνας των ατόμων να ζήσουν ελεύθερα από κοινωνικούς ρόλους και κανόνες, να ζήσουν τις επιθυμίες τους με πάθος, να ζήσουν όλα τα καταπληκτικά πράγματα που μπορούν να φανταστούν. Οι ομαδικές δράσεις και αγώνες είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, αλλά προέρχονται από τους τρόπους που οι επιθυμίες τον ατόμων ενισχύονται και διαλύονται όταν αρχίζουν να πνίγουν τα άτομα. Το μονοπάτι αυτού του αγώνα δε μπορεί να χαρτογραφηθεί γιατί η βάση του είναι η σύγκρουση μεταξύ των επιθυμιών του ατόμου με ελεύθερο πνεύμα και των απαιτήσεων της κοινωνίας. Αλλά αναλύσεις των τρόπων που η κοινωνία μας πλάθει** και των αποτυχιών και επιτυχιών των προηγούμενων εξεγέρσεων μπορούν να γίνουν.
Οι τακτικές που χρησιμοποιούνται ενάντια στην κοινωνία είναι όσες και τα άτομα που συμμετέχουν άλλα όλοι μοιράζονται το στόχο της υπονόμευσης του κοινωνικού ελέγχου και καθορισμού και της απελευθέρωσης των ατομικών επιθυμιών και παθών. Η απροβλεψιμότητα του χιούμορ και του παιχνιδιού είναι ουσιαστική, δημιουργώντας ένα Διονυσιακό χάος. Παίζοντας με τους κοινωνικούς ρόλους με τρόπο που να υπονομεύει την κοινωνική τους χρησιμότητα, που τους αντιστρέφει, είναι μια αξιόλογη πρακτική. Ας αντιμετωπίσουμε την κοινωνία με τους εαυτούς μας, τις μοναδικές επιθυμίες και τους μοναδικούς πόθους μας, σε μια λογική ότι δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε αυτήν η να επικεντρώσουμε σε αυτήν τις δραστηριότητές μας, αλλά ότι πρόκειται να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους.
Η κοινωνία δεν είναι μια ουδέτερη δύναμη. Οι κοινωνικές σχέσεις υπάρχουν μόνο μέσω της καταπίεσης των πραγματικών επιθυμιών και πόθων των ατόμων, μέσω της καταστολής όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουν πιθανή τη δημιουργία ελεύθερων σχέσεων. Κοινωνία σημαίνει εξημέρωση, η μεταμόρφωση των ατόμων σε χρηστική αξία και του ελεύθερου παιχνιδιού σε εργασία. Η δημιουργία ελεύθερων σχέσεων μεταξύ των ατόμων που αρνούνται και αντιστέκονται στην εξημέρωση υπονομεύει όλη την κοινωνία και ανοίγει όλες τις δυνατότητες. Και για αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν στην ελευθερία με μια απλή κοινωνική επανάσταση, δανείζομαι τα λόγια του Renzo Novatore:
“Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!”***
1. Η έντονη υπογράμμιση κάποιων λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.
2. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται η λέξη “mold” που εκτός από πλάθω σημαίνει και μουχλιάζω.
3. Από το έργο του Renzo Novatore με τίτλο “Ο Εικονοκλαστικός Ατομικισμός μου”
Πρόκειται για άρθρο του Feral Faun,το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy: A Joyrnal of Desire Armed (τεύχος 25), το καλοκαίρι του 1990.
