13 χρόνια έχουν περάσει από τη Δολοφονία του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η στιγμή αυτή της ψυχρής εκτέλεσής του σηματοδοτησε τη σύγκρουση δύο ολόκληρων κόσμων.
Από τη μια πλευρά το κράτος, που όπλισε το χέρι του μπάτσου ως που αυτός τράβηξε τη σκανδάλη.
Από την άλλη ο Αλέξης, ένα ανήσυχο παιδί που είχε ήδη καταλάβει και αποταθεί τη σαπίλα αυτού του συστήματος.
Η στιγμή που Αλέξης έπεσε νεκρός δεν ήταν απλά η δολοφονία ενός παιδιού από έναν μπάτσο. Ήταν ο απόλυτος συμβολισμός της εξουσίας που καταδυναστεύει όσους θεωρεί κατώτερους της και κυρίως όσους βρίσκουν το θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ταχθούν απέναντι της.
Στο άψυχο σώμα του Αλέξη αποτυπώνονται τα σώματα χιλιάδων αθώων, χιλιάδων παιδιών, χιλιάδων κυνηγημένων αυτού του κόσμου, χιλιάδων θυμάτων στο βωμό της “τάξης” της “ασφαλείας” της “κοινωνικής ειρήνης κι ευημερίας” της “νομιμότητας” του “καθωσπρεπισμού”.
Παρά το γεγονός πως έχουν περάσει ήδη 13 χρόνια, η μνήμη παραμένει ολοζώντανη και δε δεχόμαστε να τη θάψουμε.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕΙΣ.
Ο αγώνας μας δε πρέπει να πάψει να είναι όσο δυναμικός ήταν από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας, από τις πρώτες συγκρούσεις, από τα πρώτα οδοφράγματα.
Το ποτήρι ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο και ξεχείλιζε πολύ νωρίτερα. Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν η τελευταία σταγόνα, αλλά ολόκληρος χείμαρρος.
Η εξουσία δε δύναται να είναι ηθική.
Η εξουσία είναι εξ ορισμού καταχρηστική.
Δε γίνεται να υπάρξει εξουσιαστική σχέση χωρίς να υπάρξει η δυναμική του “ανώτερου” και του “κατώτερου”. Ο εξουσιαστής έχει ανάγκη την υποταγή του εξουσιαζόμενου.
Όσοι σκύβουν τη πλάτη για να δεχτούν το μαστίγιο της, φέρουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης για τις πληγές στις πλάτες των υπολοίπων. Καμία εξέγερση δεν καταστέλλεται χωρίς τη συνδρομή των “φιλήσυχων” και των μετριοπαθών και των νομιμοφρονούντων.
Από τις πρώτες στιγμές μετά την εκτέλεση, επικράτησε χάος σε ολόκληρη τη χώρα. Η οργή του κόσμου ξεχύθηκε κι εκφράστηκε στους δρόμους, στα πύρινα οδοφράγματα, στις συγκρούσεις με τους μπάτσους, στο κάψιμο των τραπεζών, στις επίθεσης κατά των αστυνομικών τμημάτων. Οι εξεγερμένοι επιτίθονταν σε οτιδήποτε συμβόλιζε στα μάτια τους το κράτος, την εξουσία, τη βρώμα και τη σαπίλα του κρατικού μηχανισμού.
Ταυτόχρονα, δεκάδες τηλεοπτικές περσόνες έτρεχαν πανικόβλητες να κουκουλώσουν το γεγονός, να καλύψουν με φτηνά αρώματα τη βρώμα του κράτους, μιλούσαν για σφαίρες που εξοστρακίζονται, για τραυματισμούς, για ασφάλεια. Οι συστημικοί ρουφιάνοι “δημοσιογράφοι” των πάνελ και οι υπόλοιποι μουλοι, πιστοί στο έργο τους έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να σπιλώσουν τη μνήμη του νεκρού & για να υποτιμήσουν την αξία της εξέγερσης. Κομματικά στελέχη δεξιάς και αριστεράς μιλούσαν για τυφλή βία, για μαφιόζους, σωματεμπόρους, και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να κατεβάσει το κλούβιο τους ώστε να παρουσιάσουν την εξέγερση σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ήταν. Νομοταγείς “κομμουνιστές” μιλούσαν για ειρηνικές εξεγέρσεις που δε σπάει τζάμι & για το πόσο σημαντικό είναι να τονωθεί το ηθικό της αστυνομίας, τη στιγμή που ακόμη και μετά το συμβάν μπάτσοι είχαν το θράσος να σηκώνουν τα όπλα τους έναντι του κόσμου ως ένδειξη στήριξης στον συνάδελφό τους.
Η περσινή απαγόρευση των συγκεντρώσεων για τον Αλέξη με πρόφαση τη πανδημία, η βία κατά ακόμη και μεμονωμένων ανθρώπων που αγαπούσαν τον Αλέξη και ήθελαν να τον τιμήσουν, ο κανιβαλισμός του ΜΑΤατζη που γεμάτος χαιρεκακια κατέστρεφε τα λουλούδια για το μνημείο του, εκτός από προκλητικά συμβάντα, ήταν και μια περαιτέρω απόδειξη πως η κοινωνικές εκρήξεις ακόμη τους φοβίζουν, πως τίποτε δε κάνει την εξουσία να τρέμει περισσότερο από την ανυποταγή.
Εμείς από πλευράς μας λοιπόν δε θρέφουμε αυταπάτες. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε, δεν αναζητούμε μεσοβέζικες λύσεις. Δεν αρκούμαστε στη μετριοπάθεια και την ουδετερότητα. Το μίσος μας μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.
ΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 6 ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
