Αναδημοσίευση ποιήματος που δημιουργήθηκε από τα μέλη των ΣΠΦ, μέλος της FAI/IRF, Τσαβδαρίδης Ανδρέας και ο αναρχομηδενιστής Μάνδυλας Σπύρος.
Δημιουργήσαμε μια αφίσα με απόσπασμα του ποιήματος(τα τονισμένα).
Στην Ιταλία, στις 30 Οκτωβρίου, δικάζονται τα δύο αδέρφια μας, Alfredo Cospito και Nicola Gai, κατηγορούμενοι για τους πυροβολισμούς ενάντια σε μεγαλοστέλεχος πυρηνικής εταιρίας. Την επίθεση ανέλαβε ο πυρήνας Όλγα FAI/IRF.
Γνωρίζω ανθρώπους… ανθρώπους βουβούς και φλύαρους,
δειλούς και θρασείς, ταπεινούς και αλαζόνες…
Ανθρώπους που ζουν υπάκουοι σαν πρόβατα και άλλους
που παραμονεύουν ύπουλα σαν ύαινες.
Γνωρίζω ανθρώπους που ονειρεύονται δίχως φαντασία
και ζουν δίχως να ονειρεύονται… ανθρώπους που τα μάτια τους
έχουν συνηθίσει να κοιτάνε χαμηλά και τ’ αυτιά τους
να δέχονται εντολές “ξύπνα”, “δούλευε”,
“πλήρωνε”, “αγόρασε”, “πίστευε”, “συμβιβάσου”…
Ανθρώπους απ’ το μοναχικό πλήθος που περιμένουν καρτερικά
στην ουρά της ζωής… που περιμένουν το αιώνιο αύριο,
τις καλύτερες μέρες, το αισιόδοξο μέλλον, τις απαντήσεις στις προσευχές τους…
Περιμένουν να πιστέψουν κάθε υποψήφιο σωτήρα
και κάθε απατεώνα της σκέψης που θα τους υποσχεθεί μια καλύτερη ζωή.
Όμως αυτοί που περιμένουν να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο,
σήμερα είναι κιόλας νεκροί.
Γνωρίζω ανθρώπους, μα λίγοι είναι σύντροφοί μου.
Αργός Θάνατος ή Εξέγερσή εδώ και Τώρα…
Να οι δύο δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας.
Διαλέγουμε εκεί που τολμούν οι δυνατοί. Έχει πιο καθαρό αέρα
και το πλήθος που υποκλίνεται στα ψεύτικα είδωλά του
δεν ασχημαίνει την αισθητική μας.
Είναι ωραία να κοιτάς απ’ τη Βουνοκορφή του Μοναδικού
ακόμα κι αν το πλήθος εύχεται κρυφά να πέσεις στον γκρεμό
για να μη ντρέπεται για το μικρό του ανάστημα.
Τα λόγια μας σαν λεπίδα χαράζουν το σήμερα
και οι πράξεις μας καίνε τις γέφυρες με το χθες…
Με πείσμα και θέληση μέχρι να δολοφονήσουμε την εξουσία.
Για τον Nikola και τον Alfredo
Για τους Αναρχικούς της Πράξης
