Η μετα-αριστερή αναρχία δεν είναι κάτι καινούριο ή διαφορετικό. Δεν πρόκειται ούτε για ένα πολιτικό πρόγραμμα, ούτε για μια ιδεολογία. Δε σκοπεύει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει ένα είδος φατρίας ή σέχτας μέσα στον ευρύτερο αναρχικό χώρο. Δεν πρόκεται επ’ ουδενί για άνοιγμα στην πολιτική δεξιά*: η δεξιά και η αριστερά είχαν ανέκαθεν πολλά περισσότερα κοινά με ο,τιδήποτε άλλο παρά με την αναρχία. Και ασφαλώς δεν προτίθεται να γίνει άλλο ένα προϊόν στο κοσμοβριθές παζάρι των ψευτοριζοσπαστικών ιδεών. Στοχεύει απλά στο να επαναπροσδιορίσει τις βασικότερες και σημαντικότερες αναρχικές θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας διαλυμένης παγκόσμιας αριστεράς.
Αν επιθυμούμε την αποφυγή της αποσυναρμολόγησης μας μαζί με τα συντρίμια του αριστερισμού τα οποία καταρρέουν, πρέπει ολοκληρωτικά, ενσυνείδητα και σαφέστατα να διαχωρίσουμε τους ευατούς μας από αυτό το πολύμορφο φιάσκο- και ιδιαίτερα από τις «ανάπηρες» προϋποθέσεις του αριστερισμού που οδήγησαν σ’ αυτό το φιάσκο. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι αδύνατον αναρχικοί να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί –άλλωστε υπάρχει μια μακρά, και σε πολλές περιπτώσεις αξιοσέβαστη, ιστορία από αναρχικές και αριστερές συνθέσεις. Όμως αυτό συνεπάγεται ότι στη σύγχρονη συγκυρία δεν είναι δυνατόν οποιοσδήποτε –ακόμα και οι αριστερίζοντες αναρχικοί- να αποφεύγει να αντιπαρατεθεί στο γεγονός ότι οι ανεπάρκειες του αριστερισμού χρειάζονται εμπράκτως μια ολοκληρωμένη κριτική για τον αριστερισμό συνολικά και μια ξεκάθαρη διάσπαση με κάθε μορφή αριστερισμού που ανακατεύεται σ’ αυτές τις ανεπάρκειες.
Οι αριστερίζοντες αναρχικοί δε μπορούν πλέον να αποφεύγουν να θέτουν υπό ενδελεχή κριτική τον δικό τους αριστερισμό. Από εδώ και στο εξής δεν είναι απλά αρκετό (ούτε έγινε και ποτέ) να προβάλλει κανείς όλες τις ανεπάρκειες του αριστερισμού μέσα στα πλαίσια των σαφεστάτα απεχθών ποικιλιών και μορφών της αριστερής πρακτικής, όπως ο Λενινισμός, ο Τροτσκισμός και ο Σταλινισμός. Η κριτική στον αριστερό κρατισμό και στα αριστερά κόμματα/οργανώσεις είναι απλώς ένα κομμάτι της κριτικής που πλέον θα πρέπει ξεκάθαρα να περιλαμβάνει ολόκληρο το παγόβουνο του αριστερισμού, συγκαταλέγοντας εκείνες τις αντιλήψεις που συχνά ενσωματώνονται βαθιά στην παράδοση της αναρχικής πρακτικής. Κάθε άρνηση στην διεύρυνση και την εμβάθυνση της κριτικής απέναντι στον αριστερισμό αποτελεί άρνηση στο να αναλάβουμε την αυτοσκόπηση μας που είναι απαραίτητη για την ειλικρινή αυτοκατανόησή μας. Η επίμονη αποφυγή της αυτοκατανόησης δε μπορεί ποτέ να δικαιολογείται από όποιον επιζητά κοινωνική αλλαγή.
Τωρά έχουμε την ιστορικά άνευ προηγουμένου ευκαιρία, μάζι με την πληρότητα των κριτικών εργαλείων μας, να δημιουργήσουμε απ’ την αρχή ένα διεθνές αναρχικό κίνημα που μπορεί να σταθεί στο ύψος του και που δεν θα υποτάσσεται σε άλλα κινήματα. Αυτό που απομένει είναι όλοι εμείς να αρπάξουμε την ευκαιρία προκειμένου να επανακαθορίσουμε τις αναρχικές μας θεωρίες και να ανακαλύψουμε εκ νέου τις αναρχικές μας πρακτικές υπό το φως των βασικότερων επιθυμιών και επιδιώξεών μας.
Να απορρίψουμε την πραγμοποίηση** της εξέγερσης. Ο αριστερισμός πέθανε!
Ζήτω η αναρχία!
*Η αναφορά του Jason Mcquinn στην δεξιά γίνεται διότι στις ΗΠΑ είναι γνωστό το ρεύμα του αναρχοκαπιταλισμού.
**Σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία, πραγμοποίηση είναι η μετατροπή των ανθρώπινων σχέσεων σε σχέσεις μεταξύ αντικειμένων.
Το κείμενο προέρχεται από το έργο του Jason McQuinn “Η μετα-αριστερή Αναρχία: Αφήνοντας πίσω την Αριστερά”