Ο Juan καταδικάστηκε σε 28 χρόνια φυλάκισης.
Με αίμα στα μάτια μας
Το Σάββατο 9 Ιουλίου, το δικαστήριο του Τρεβίζο καταδίκασε τον φίλο και σύντροφό μας Χουάν σε 28 χρόνια φυλάκισης (συν τρία χρόνια αναστολή, 30.000 ευρώ αποζημίωση στη Λίγκα και 17.000 ευρώ δικαστικά έξοδα) επειδή θεωρήθηκε υπεύθυνος για την επίθεση στο Τρεβίζο του Carroccio τον Αύγουστο του 2018. Μετά την πρόσφατη διαμόρφωση της κατηγορίας της “πολιτικής σφαγής” – που προβλέπει ισόβια κάθειρξη – για μια επίθεση με εκρηκτικά στο στρατώνα των καραμπινιέρων στο Φοσάνο που αποδίδεται στους αναρχικούς Άννα και Αλφρέντο, αυτή είναι η υψηλότερη ποινή, στη μνήμη μας, που έχει επιβληθεί ποτέ στην Ιταλία για μια άμεση δράση που δεν είχε ως αποτέλεσμα τραυματισμούς.
Ανάμεσα στα άπειρα δυνατά παραδείγματα, μπορεί να παρατηρηθεί ότι η κατηγορία της “πολιτικής σφαγής” δεν ασκήθηκε καν κατά της σφαγής του Καπάτσι, [1992, ο δικαστής κατά της μαφίας Τζιοβάνι Φαλκόνε, η σύζυγός του και τρεις αστυνομικοί που τον συνόδευαν, σκοτώνονται σε έκρηξη στον αυτοκινητόδρομο κοντά στο Παλέρμο της Σικελίας και άλλα επτά άτομα τραυματίζονται], ενώ ο φασίστας Τραϊνί καταδικάστηκε σε 12 χρόνια για πυροβολισμούς εναντίον μεταναστών, τραυματίζοντας έξι από αυτούς, (και εναντίον ενός κτιρίου του PD [Δημοκρατικού Κόμματος]…). Οι επιβαρυντικές περιστάσεις της “τρομοκρατίας” (και των “σφαγών” χωρίς νεκρούς ή τραυματίες) ισχύουν για τους επαναστάτες γενικά και τους αναρχικούς ειδικότερα. Θα μπορούσαμε επίσης να θυμηθούμε τι ειπώθηκε σε τόσο μεγάλο μέρος της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών το 2018 για τον κρατικό ρατσισμό, για τους μετανάστες που διαχωρίζονται στα πλοία στα λιμάνια, για τις δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών Σαλβίνι.
Λέμε επίτηδες δηλώσεις, γιατί η πραγματική πρακτική του κρατικού ρατσισμού, των εγκληματικών συμφωνιών με τη Λιβύη κ.λπ. δεν έχει αλλάξει ποτέ από την όποια κυβέρνηση έχει αναλάβει. Αλλά η κοινωνική συναίνεση προς τον θεσμικό ρατσισμό δεν είναι απλή μικροπράξη: τα καθημερινά tweets του Λοχαγού [Σαλβίνι, Λέγκα του Βορρά, αντι-μεταναστευτικός πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εσωτερικών] παρήγαγαν ένα διάταγμα ασφαλείας που αύξησε τις πιθανές ποινές για διαδηλώσεις και αποκλεισμούς δρόμων στα 12 χρόνια. Όπως συμβαίνει στην Ιταλία από το 1975 -σε αυτό το μοναδικό κείμενο ασφαλείας που ξεκίνησε με τον νόμο Reale και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ- οι “έκτακτες” ρυθμίσεις πολλαπλασιάζονται χωρίς καμία δημοκρατική κατακραυγή να οδηγεί ποτέ στην παραμικρή κατάργηση. Ενώ αυτές τις μέρες ανακαλύπτουμε το προφανές: ότι πίσω από τους κανόνες ανταγωνισμού των ταξί κρύβεται η πολιτική πίεση μιας πολυεθνικής όπως η Uber, προσποιούμαστε ότι το θέμα της “ασφάλειας” είναι αντίθετα “τεχνικό”. Λες και η αυστηροποίηση των κυρώσεων κατά των περιφρουρήσεων των εργαζομένων δεν ήταν παραγγελία των αφεντικών των logistics. Αν μέχρι τώρα κανείς δεν είχε φάει 28 χρόνια φυλάκιση για μια δράση όπως αυτή στο Τρεβίζο, αυτό δεν οφείλεται σε νομικούς περιορισμούς (με την επιβαρυντική περίσταση της “τρομοκρατίας” που εφαρμόζεται στα επιμέρους τμήματα που συνθέτουν μια δράση – συσκευασία, μεταφορά, χρήση “θανατηφόρων” υλικών – μπορεί κανείς να φτάσει κοντά σε ισόβια κάθειρξη), αλλά σε κοινωνικούς περιορισμούς.
Για τον ίδιο λόγο που κανένας δεν έχει ακόμα καταδικαστεί σε 12 χρόνια φυλάκιση για μια διαδήλωση (αν και ο νόμος που το επιτρέπει είναι εκεί, έτοιμος για χρήση). Εδώ είναι: ένα σύστημα σε πόλεμο, το οποίο πηγαίνει από Έκτακτη Ανάγκη σε Έκτακτη Ανάγκη, το οποίο μετατρέπει τις καταστροφές του σε αφορμές για περαιτέρω τεχνο-στρατιωτικές περιπέτειες, τείνει να υπερβεί τα όρια που ήταν αποτέλεσμα προηγούμενων κύκλων αγώνων – καθώς και της καπιταλιστικής αξιοποίησης -. Υπό αυτή την έννοια, ανακύπτει ένα επείγον πρόβλημα συλλογικής αυτοάμυνας.
Η στοχοποίηση των αναρχικών και των επαναστατικών αναρχικών έχει σίγουρα τη δική της ιδιαιτερότητα. Η προθυμία ανάληψης ρίσκου που επέδειξαν αυτές τις δεκαετίες της κοινωνικής ειρήνευσης, καθώς και η απουσία παραδείσιων αγίων μεταξύ των πολιτικών και πνευματικών τάξεων, τους καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτους σε χτυπήματα.
Αλλά όποιος στους κύκλους των “ανταγωνιστών” παραμένει αδιάφορος για τα 41bis για τον Alfredo, για τις πιθανές ποινές ισόβιας κάθειρξης τόσο γι’ αυτόν όσο και για την Anna, για τα 28 χρόνια για τον Juan, όχι μόνο θα αποκαλύψει τη δική του ηθική ανεπάρκεια, αλλά θα κάνει πραγματικά λάθος στους λογαριασμούς του. Ασφαλείς από την καταστολή είναι πλέον μόνο όσοι παραιτούνται.
Όσο για εμάς, αφού τον είχαμε στο πλευρό μας για είκοσι χρόνια, δεν θα αφήσουμε τον Χουάν μόνο του αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο το μίσος απέναντι στην κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και τη φύση που κάνει το αίμα να ανεβαίνει στα μάτια μας, αλλά και η αγάπη για έναν σύντροφο του οποίου το θάρρος, τη σεμνότητα και την ευγένεια έχουμε γνωρίσει.
Για να του στείλετε γράμμα:
Juan Antonio Sorroche
Casa circondariale
Str. delle Campore, 32
05100 Terni TR
Μετάφραση : Δ.Ο. ΕΗΦ
Πηγή: DarkNights